Centralna poradnia cukrzycowa

Obejmuje ona swoim nadzorem określoną sieć poradni terenowych. Do jej zadań należy: 1. Udzielanie konsultacji chorym kierowanym przez terenowe poradnie cukrzycowe w razie trudności w ich leczeniu. W szczególnych przepadkach centralna poradnia cukrzycowa może okresowo prowadzić tych i innych pacjentów, a dopiero po uzyskaniu wyrównania cukrzycy przekazać ich do dalszego leczenia poradniom terenowym lub lekarzom podstawowej opieki zdrowotnej. 2. Leczenie niektórych przewlekłych powikłań cukrzycy, wymagających specjalnej aparatury i doświadczenia, jak powikłań ocznych (fotokoagulacja), powikłań nerkowych (hemodializa), choroby naczyniowej nóg łącznie ze zgorzelą i in. 3. Nadzór nad działalnością zapobiegawczą poradni terenowych, a w szczególności organizowanie badań epidemiologicznych i kierowanie nimi. 4. Szkolenie w zakresie diabetologii lekarzy i średniego personelu medycznego poradni terenowych i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. 5. Nadzór nad poziomem opieki zdrowotnej nad chorymi na cukrzycę w całym podległym regionie. Centralna poradnia cukrzycowa działa najczęściej w ścisłym powiązaniu z oddziałem specjalistycznego szpitala uniwersyteckiego lub szpitala analogicznego szczebla, a jej zaplecze stanowią laboratorium i specjalistyczne pracownie diagnostyczne oraz jednostki lecznicze tego szpitala. Łączność pomiędzy centralną poradnią cukrzycową a oddziałem szpitalnym realizuje się najlepiej przez powierzenie kierownictwa obu placówek temu samemu specjaliście diabetologowi lub lekarzowi o dużym doświadczeniu klinicznym z zakresu diabetologii. Powinien on mieć do pomocy asystentów, którzy również będą zatrudnieni i na oddziale szpitalnym, i w poradni. Poza tym w centralnej poradni cukrzycowej muszą być dostępni (najlepiej zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin) specjaliści: okulista, neurolog, pediatra, dermatolog, chirurg, położnik.