Jest to najczęstsza postać cukrzycy, występująca u osób ze swoistym genotypem „cukrzycorodnym” pod wpływem różnych czynników środowiskowych. Pojawia się w późniejszym okresie życia, po 40, najczęściej po 50 r.ż., aczkolwiek może także dotyczyć młodocianych. U kobiet często występuje w okresie pomenopauzalnym. Do tego typu zalicza się także cukrzycę starczą (diabetes senilis), ujawniającą się po 60 r.ż. U chorych z cukrzycą typu 2 z reguły stwierdza się otyłość, niekiedy bardzo znaczną; w późniejszym okresie życia 80% mężczyzn i 90% kobiet wykazuje nadmiar masy ciała. Przebieg choroby jest powolny i niekiedy mija kilka lat, zanim chory, odczuwający zresztą pewne dolegliwości, zwróci się po poradę lekarską. Czasami rozpoznanie cukrzycy jest przypadkowe. Poziom glikemii jest na ogół umiarkowanie, podwyższony, na czczo może być prawidłowy i w tych przypadkach dla ustalenia rozpoznania niezbędne jest wykonanie doustnego testu tolerancji glukozy, ewentualnie innych badań laboratoryjnych. Cechą charakterystyczną dla cukrzycy typu 2 jest mała skłonność do ketozy; rzadko dochodzi w niej do kwasicy i śpiączki ketonowej. W rzadkich przypadkach ostrego powikłania przebiegu tej postaci cukrzycy może wystąpić śpiączka hipermolalna (osmotyczna). Dość często stwierdza się hipertriglicerydemię i hipercholesterolemię, co jest wynikiem kojarzenia się omawianego typu choroby z niektórymi pierwotnymi hiperlipoproteinemiamii. Stężenie insuliny (IRI) we krwi kształtuje się inaczej u chorych otyłych i u chorych bez otyłości. U tych pierwszych jest ono często — zwłaszcza na początku choroby — zwiększone na czczo i po stymulacji czynności wydzielniczej komórek B, z tym że dynamika sekrecji insuliny — zwłaszcza po bodźcu glukozowym — jest zwykle nieprawidłowa. Z badań stężenia peptydu C w surowicy krwi u tych chorych wynika, że hiperinsulinemia obserwowana w cukrzycy typu 2 skojarzonej z otyłością jest nie tyle następstwem zwiększenia sekrecji insuliny, co zmniejszenia (adaptacyjnego) wątrobowego klirensu tego hormonu. W cukrzycy typu 2 bez otyłości stwierdza się natomiast zarówno na czczo, jak i po pobudzeniu komórek B mniejsze wartości stężenia insuliny (IRI) we krwi, aczkolwiek ten hipoinsulinizm nie jest tak znaczny, jak w cukrzycy typu 1. To zaburzenie sekrecji insuliny oraz pewne odrębności podłoża genetycznego są powodem wyodrębnienia w cukrzycy insulinoniezależnej podtypu bez otyłości w klasyfikacji WHO. Nie wyodrębniono w niej natomiast cukrzycy typu 2 młodocianych (MODY), ponieważ nie uwzględniano w niej wieku wystąpienia choroby jako kryterium podziału. W leczeniu cukrzycy typu 2 istotne znaczenie ma dieta, a w szczególności ograniczenie wartości energetycznej pożywienia u chorych otyłych. Ci pacjenci, u których sama dieta nie wystarcza dla wyrównania zaburzenia przemiany węglowodanów, z reguły dobrze reagują, przynajmniej początkowo, na podawanie przeciwcukrzycowych preparatów doustnych. Leczenie to jest skuteczne w początkowym okresie choroby, trwającym różnie długo, przeciętnie 6— 7 lat. Później konieczne staje się stosowanie insuliny także w tym typie cukrzycy. W cukrzycy typu 2 okres od wystąpienia dolegliwości (i objawów) do chwili rozpoznania może być dość długi, nieraz obejmować kilka lat, dlatego w badaniu wstępnym nierzadko stwierdza się zmiany zaliczane do późnych powikłań tej choroby. Najczęściej są, to nasilone objawy zmian w dużych naczyniach (makroangiopatii); one też przesądzają o umieralności chorych z cukrzycą insulinoniezależną: 2/3 spośród nich umiera z powodu chorób naczyniowo-sercowych. Różnica oczekiwanego okresu przeżycia pomiędzy chorymi z cukrzycą typu 2 a ogółem społeczeństwa wynosi kilka lat (w razie bardzo późnego ujawnienia się choroby zupełnie się zaciera), jest zatem 2—3-krotnie mniejsza aniżeli analogiczna różnica pomiędzy chorymi na cukrzycę typu 1 a populacją ogólną. U kobiet często występuje w okresie pomenopauzalnym. Do tego typu zalicza się także cukrzycę starczą (diabetes senilis), ujawniającą się po 60 r.ż. U chorych z cukrzycą typu 2 z reguły stwierdza się otyłość, niekiedy bardzo znaczną; w późniejszym okresie życia 80% mężczyzn i 90% kobiet wykazuje nadmiar masy ciała. Przebieg choroby jest powolny i niekiedy mija kilka lat, zanim chory, odczuwający zresztą pewne dolegliwości, zwróci się po poradę lekarską. Czasami rozpoznanie cukrzycy jest przypadkowe. Poziom glikemii jest na ogół umiarkowanie, podwyższony, na czczo może być prawidłowy i w tych przypadkach dla ustalenia rozpoznania niezbędne jest wykonanie doustnego testu tolerancji glukozy, ewentualnie innych badań laboratoryjnych. Cechą charakterystyczną dla cukrzycy typu 2 jest mała skłonność do ketozy; rzadko dochodzi w niej do kwasicy i śpiączki ketonowej. W rzadkich przypadkach ostrego powikłania przebiegu tej postaci cukrzycy może wystąpić śpiączka hipermolalna (osmotyczna). Dość często stwierdza się hipertriglicerydemię i hipercholesterolemię, co jest wynikiem kojarzenia się omawianego typu choroby z niektórymi pierwotnymi hiperlipoproteinemiamii. Stężenie insuliny (IRI) we krwi kształtuje się inaczej u chorych otyłych i u chorych bez otyłości. U tych pierwszych jest ono często — zwłaszcza na początku choroby — zwiększone na czczo i po stymulacji czynności wydzielniczej komórek B, z tym że dynamika sekrecji insuliny — zwłaszcza po bodźcu glukozowym — jest zwykle nieprawidłowa. Z badań stężenia peptydu C w surowicy krwi u tych chorych wynika, że hiperinsulinemia obserwowana w cukrzycy typu 2 skojarzonej z otyłością jest nie tyle następstwem zwiększenia sekrecji insuliny, co zmniejszenia (adaptacyjnego?) wątrobowego klirensu tego hormonu. W cukrzycy typu 2 bez otyłości stwierdza się natomiast zarówno na czczo, jak i po pobudzeniu komórek B mniejsze wartości stężenia insuliny (IRI) we krwi, aczkolwiek ten hipoinsulinizm nie jest tak znaczny, jak w cukrzycy typu 1. To zaburzenie sekrecji insuliny oraz pewne odrębności podłoża genetycznego są powodem wyodrębnienia w cukrzycy insulinoniezależnej podtypu bez otyłości w klasyfikacji WHO. Nie wyodrębniono w niej natomiast cukrzycy typu 2 młodocianych (MODY), ponieważ nie uwzględniano w niej wieku wystąpienia choroby jako kryterium podziału. W leczeniu cukrzycy typu 2 istotne znaczenie ma dieta, a w szczególności ograniczenie wartości energetycznej pożywienia u chorych otyłych. Ci pacjenci, u których sama dieta nie wystarcza dla wyrównania zaburzenia przemiany węglowodanów, z reguły dobrze reagują, przynajmniej początkowo, na podawanie przeciwcukrzycowych preparatów doustnych. Leczenie to jest skuteczne w początkowym okresie choroby, trwającym różnie długo, przeciętnie 6— —7 lat. Później konieczne staje się stosowanie insuliny także w tym typie cukrzycy. W cukrzycy typu 2 okres od wystąpienia dolegliwości (i objawów) do chwili rozpoznania może być dość długi, nieraz obejmować kilka lat, dlatego w badaniu wstępnym nierzadko stwierdza się zmiany zaliczane do późnych powikłań tej choroby. Najczęściej są, to nasilone objawy zmian w dużych naczyniach (makroangiopatii); one też przesądzają o umieralności chorych z cukrzycą insulinoniezależną: 2/3 spośród nich umiera z powodu chorób naczyniowo-sercowych. Różnica oczekiwanego okresu przeżycia pomiędzy chorymi z cukrzycą typu 2 a ogółem społeczeństwa wynosi kilka lat (w razie bardzo późnego ujawnienia się choroby zupełnie się zaciera), jest zatem 2—3-krotnie mniejsza aniżeli analogiczna różnica pomiędzy chorymi na cukrzycę typu 1 a populacją ogólną.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
Korzyści z jedzenia pizzy – pizza na telefon Wrocław.
Choć wydaje się to niemożliwe, pizza może stanowić smaczny i zdrowy przysmak, który posiada wiele witamin, minerałów i zdrowych tłuszczu. Podstawą jest …- Obraz morfologiczny i hipotezy patogenetyczne encefalopatii cukrzycowejNajbardziej istotnym następstwem zmian w naczyniach kończyn dolnych jest zmniejszenie przepływu maksymalnego, a później także spoczynkowego, w mięśniach. Prawidłowo spoczynkowy przepływ mięśniowy …
- Encefalopatia cukrzycowaEncefalopatia cukrzycowa (encephalopathia diabetica). Tą nazwą określono zespół morfologiczno-kliniczny, występujący u chorych z długo trwającą cukrzycą typu 1, w którym zmiany dotyczą …
- SomatostatynaPoza hamowaniem wydzielania hormonu wzrostu i różnych funkcji przewodu pokarmowego polipeptyd ten zmniejsza czynność wydzielniczą komórek wysp trzustkowych, w szczególności zmniejsza wydzielanie …
- Choroby przyzębiaMimo mniej dramatycznego przebiegu choroba przyzębia (parodontopathia) stanowi w dalszym ciągu najczęstsze i najważniejsze powikłanie cukrzycy w obrębie jamy ustnej. Częstość tej …
- Zakażenia u dzieci chorych na cukrzycęOkres dzieciństwa charakteryzuje się częstym występowaniem zakażeń, w przebiegu których mimo braku apetytu i zmniejszonego przyjmowania pokarmów zapotrzebowanie na insulinę zwiększa się, …
- Rozkład posiłków w ciągu dniaW prawidłowym żywieniu chorych na cukrzycę duże znaczenie ma rozłożenie spożycia węglowodanów na możliwie dużą liczbę posiłków. Zapobiega się w ten sposób …
- Wyspiak wydzielający somatostatynęZaburzenie przemiany węglowodanów, dające obraz łagodnej cukrzycy, stwierdzono we wszystkich prawie dotychczas opisanych przypadkach guzów wydzielających somatostatynę, wychodzących z komórek D wysp …
Słodkości w zdrowej diecie: ekologiczne słodycze. Bezglutenowe słodycze
Wielu z nas nie wyobraża sobie diety bez słodyczy – nie musimy z nich jednak rezygnować całkowicie. Batony, cukierki i mleczne czekolady …- KatecholaminySpośród katecholamin biologicznie czynnych główny wpływ na metabolizm wywiera adrenalina. Jej fizjologiczna funkcja polega na szybkim uruchamianiu rezerw energetycznych organizmu i dostarczeniu …
- Regulacja nerwowaWyspy trzustkowe są unerwione przez włókna adrenergiczne, cho- linergiczne i peptydergiczne. Włókna te docierają albo wprost do komórek wysp, albo (w większości) …
Najnowsze komentarze