Bezpośrednie niebezpieczeństwo zabiegu chirurgicznego u chorego z cukrzycą sprowadza się z jednej strony do wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi, z drugiej zaś do rozwoju kwasicy ketonowej i związanych z nią zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej. Stan niedocukrzenia stwarza największe niebezpieczeństwo podczas samej operacji (znieczulenia ogólnego), natomiast kwasica ketonowa i zaburzenia wodno-elektrolitowe występują najczęściej bezpośrednio po niej. Tym powikłaniom zapobiega się przez odpowiednie przygotowanie chorego do zabiegu i nadzór metaboliczny w czasie jego trwania i bezpośrednio po nim. Leczenie cukrzycy zależy tu od rodzaju operacji i wskazań do jej wykonania. W związku z tym wyróżnia się 3 typy operacji: 1) duże operacje ze wskazań przewlekłych, 2) operacje ze wskazań nagłych, 3) małe zabiegi chirurgiczne. O doborze środka znieczulającego decyduje anestezjolog, który także ustala premedykację i ewentualnie leki podtrzymujące ciśnienie tętnicze krwi na pożądanym poziomie. Znieczulenie ogólne za pomocą eteru w większym stopniu pobudza wydzielanie hormonów nadnerczy i glukagonu niż nowoczesne środki do narkozy wziewnej (np. halotan) i może powodować umiarkowane zwiększenie glikemii. W chirurgii miednicy małej i kończyn dolnych (stóp) najchętniej stosuje się znieczulenie rdzeniowe lub nadoponowe.
Najnowsze komentarze