Celem prawidłowego leczenia cukrzycy jest przywrócenie chorym sprawności życiowej, możliwości pełnego uczestniczenia w życiu społecznym („zdrowie uwarunkowane”), uchronienie od następstw inwalidztwa spowodowanego tą chorobą, lub też ich ograniczenie, oraz zapewnienie dostatecznie długiego okresu przeżycia. Dzieciom chorym na cukrzycę należy ponadto zapewnić prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny i socjalny. Dlatego głównym kryterium skuteczności leczenia jest osiągnięcie przez chorych dobrej sprawności fizycznej i prawidłowego stanu psychicznego. Te cechy kształtują się na ogół równolegle ze wskaźnikami somatycznymi, psychicznymi i biochemicznymi, które bezpośrednio wyznaczają rodzaj i kierunek leczenia. U chorych otyłych dąży się do stopniowej redukcji masy ciała, przez co przebieg choroby można wybitnie złagodzić lub nawet uzyskać jej remisję. Natomiast osobom wychudzonym zaleca się taką dietę i takie leczenie, by doprowadzić ich masę ciała do wartości należnej. Spośród biochemicznych wskaźników wyrównania cukrzycy najważniejszymi są: cukromocz i glikemia, w ostatnich latach coraz powszechniej dołącza się jeszcze wartość glikozylowanej hemoglobiny i glikozylowanej albuminy (białek surowicy). Zwiększenie stężenia związków ketonowych we krwi i ich obecność (aceton) w moczu jest sygnałem alarmującym, gdyż dowodzi niebezpiecznego dla życia, ostrego powikłania. Kryteria wyrównania cukrzycy są bardziej rygorystyczne podczas leczenia doustnego aniżeli podczas stosowania insuliny, gdyż w tym ostatnim przypadku przez każde wstrzyknięcie hormonu doraźnie koryguje się ewentualne pogorszenie stanu metabolicznego chorego. O ile zatem podając doustne leki przeciwcukrzycowe dąży się do aglikozurii lub zmniejszenia cukromoczu dobowego do mniej niż 10 g, to w czasie leczenia insuliną za graniczny dopuszczalny cukromocz przyjmuje się 30 g/d (około 10% spożytych węglowodanów). Wartość glikemii w ciągu doby u chorych przyjmujących leki doustne nie może przekraczać 11,1 mmol/1 (200 mg%), a powinno się dążyć, aby w 2 h po śniadaniu była ona mniejsza niż 8,3 mmol/1 (150 mg%). U chorych leczonych insuliną za górną dopuszczalną granicę glikemii w ciągu doby przyjmuje się również 11,1 mmol/1 (200 mg%), zaś u pacjentów z cukrzycą chwiejną — 14 mmol/1 (250 mg%). Równie ważne jest przestrzeganie dolnej dopuszczalnej granicy glikemii, gdyż określa ona ryzyko wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi. Za takie pożądane najmniejsze stężenie glukozy we krwi w ciągu doby przyjmuje się u chorych leczonych wyłącznie dietą lub dietą i lekami doustnymi 5,5 mmol/1 (100 mg%), u chorych leczonych insuliną — 6,7 mmol/1 (120 mg%), zaś u chorych z cukrzycą chwiejną — 8,3 mmol/1 (150 mg%). Tak więc celem konwencjonalnej terapii jest utrzymanie glikemii dobowej w cukrzycy ustabilizowanej w granicach 5,5—11,1 mmol/1 (100—200 mg%), zaś w cukrzycy chwiejnej w granicach 8,3—14 mmol/1 (150—250 mg%) — tab. 64. W cukrzycy ustabilizowanej najmniejsze stężenie glukozy występuje z reguły na czczo, największe po posiłkach, przy czym glikemia w 1 h po posiłku zależy w dużym stopniu od szybkości wchłaniania jelitowego pożywienia (glukozy), natomiast w 2 h po posiłku odzwierciedla działanie insuliny (endo- i egzogennej). Normalizacji przemiany węglowodanów towarzyszy z reguły normalizacja metabolizmu tłuszczów, co znajduje wyraz w zmniejszeniu do wartości prawidłowych stężenia triglicerydów i cholesterolu w surowicy, o ile zwiększenie tego stężenia było zjawiskiem wtórnym. W przypadku kojarzenia się cukrzycy z pierwotną hiperlipoproteinemią należy obok leczenia cukrzycy zastosować środki (dieta, leki) ukierunkowane na zaburzenia gospodarki lipidowej. Przytoczone wyżej kryteria oceny leczenia i wyrównania cukrzycy odnoszą się do chorych poddanych konwencjonalnej terapii, a więc praktycznie do prawie wszystkich osób leczonych z powodu tej choroby. W razie podjęcia niekonwencjonalnych metod leczenia (ciągły wlew lub wielokrotne w ciągu dnia wstrzykiwanie insuliny), które w swoim założeniu mają naśladować naturalne rytmy wydzielania insuliny i naturalne jej stężenie we krwi, celem terapii jest całkowita normalizacja glikemii i wartości innych wskaźników biochemicznych i klinicznych, które w cukrzycy ulegają zmianie.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Wpływy metaboliczne insuliny w niektórych tkankachMetaboliczne wpływy insuliny ulegają zróżnicowaniu w zależności od tkanki i jej funkcji fizjologicznej. Szczególnie wyraźne odrębności działania tego hormonu występują w tkance …
Dopalacze – skutki zatrucia. Objawy zażywania
Dopalacze to jedne z najniebezpieczniejszych substancji spośród wszystkich środków psychoaktywnych. Różnorodność dostępnych produktów sprawia, że często lekarze nie są w stanie udzielić …- Insulina we krwiW wyższych organizmach insulina pełni przede wszystkim funkcję hormonu dokrewnego (endokrynnego), tzn. jest wydzielana przez syntetyzujące ją komórki B wysp trzustkowych do …
- Przemiana tłuszczów i białekPrzemiana tłuszczów. Glukagon działa lipolitycznie, zarówno w tkance tłuszczowej, jak i w wątrobie, i powoduje zwiększone uwalnianie kwasów tłuszczowych i ich utlenianie. …
- Wpływy metaboliczne insulinyWewnątrzkomórkowe wpływy insuliny dzielą się na doraźne i bardziej długotrwałe. Do pierwszej grupy należą wpływy będące wynikiem głównie aktywacji (defosforylacji lub fosforylacji) …
- Namiastki cukru i sztuczne środki słodząceNamiastkami (surogatami) cukru nazywa się obdarzone słodkim smakiem substancje zbliżone do glukozy, które swego czasu zaliczano do „nieszkodliwych węglowodanów”. Obecnie w żywieniu …
- Układ sercowo-naczyniowy a doustne leczenie cukrzycyW połowie lat siedemdziesiątych żywą dyskusję na temat celowości dalszego doustnego leczenia cukrzycy spowodowały raporty grupy uniwersytetów amerykańskich, dowodzące większej umieralności z …
- Zatrzymanie wodyU niektórych chorych, u których w okresie poprzedzającym leczenie doszło do znacznego odwodnienia, po zastosowaniu insuliny — zwłaszcza dużych dawek — i …
- Polipeptyd trzustkowyPolipeptyd trzustkowy (pancrealic polypeptide, PP) odkryto najpierw jako domieszkę konwencjonalnych preparatów insuliny, a dopiero potem przekonano się, że jest on wytwarzany przez …
- Obraz kliniczny i rozpoznanieObraz kliniczny cukrzycowej śpiączki ketonowej jest dość różnorodny, a intensywność i rodzaj występujących dolegliwości i objawów nie zawsze kształtuje się równolegle do …
- Oś jelitowo-trzusłkowaHormony, jelitowe obdarzone właściwościami inkretyny pełnią ważną funkcję fizjologiczną w regulacji wydzielania insuliny (a także innych hormonów wysp trzustkowych), powodując wyrzut tego …
Najnowsze komentarze