Celem prawidłowego leczenia cukrzycy jest przywrócenie chorym sprawności życiowej, możliwości pełnego uczestniczenia w życiu społecznym („zdrowie uwarunkowane”), uchronienie od następstw inwalidztwa spowodowanego tą chorobą, lub też ich ograniczenie, oraz zapewnienie dostatecznie długiego okresu przeżycia. Dzieciom chorym na cukrzycę należy ponadto zapewnić prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny i socjalny. Dlatego głównym kryterium skuteczności leczenia jest osiągnięcie przez chorych dobrej sprawności fizycznej i prawidłowego stanu psychicznego. Te cechy kształtują się na ogół równolegle ze wskaźnikami somatycznymi, psychicznymi i biochemicznymi, które bezpośrednio wyznaczają rodzaj i kierunek leczenia. U chorych otyłych dąży się do stopniowej redukcji masy ciała, przez co przebieg choroby można wybitnie złagodzić lub nawet uzyskać jej remisję. Natomiast osobom wychudzonym zaleca się taką dietę i takie leczenie, by doprowadzić ich masę ciała do wartości należnej. Spośród biochemicznych wskaźników wyrównania cukrzycy najważniejszymi są: cukromocz i glikemia, w ostatnich latach coraz powszechniej dołącza się jeszcze wartość glikozylowanej hemoglobiny i glikozylowanej albuminy (białek surowicy). Zwiększenie stężenia związków ketonowych we krwi i ich obecność (aceton) w moczu jest sygnałem alarmującym, gdyż dowodzi niebezpiecznego dla życia, ostrego powikłania. Kryteria wyrównania cukrzycy są bardziej rygorystyczne podczas leczenia doustnego aniżeli podczas stosowania insuliny, gdyż w tym ostatnim przypadku przez każde wstrzyknięcie hormonu doraźnie koryguje się ewentualne pogorszenie stanu metabolicznego chorego. O ile zatem podając doustne leki przeciwcukrzycowe dąży się do aglikozurii lub zmniejszenia cukromoczu dobowego do mniej niż 10 g, to w czasie leczenia insuliną za graniczny dopuszczalny cukromocz przyjmuje się 30 g/d (około 10% spożytych węglowodanów). Wartość glikemii w ciągu doby u chorych przyjmujących leki doustne nie może przekraczać 11,1 mmol/1 (200 mg%), a powinno się dążyć, aby w 2 h po śniadaniu była ona mniejsza niż 8,3 mmol/1 (150 mg%). U chorych leczonych insuliną za górną dopuszczalną granicę glikemii w ciągu doby przyjmuje się również 11,1 mmol/1 (200 mg%), zaś u pacjentów z cukrzycą chwiejną — 14 mmol/1 (250 mg%). Równie ważne jest przestrzeganie dolnej dopuszczalnej granicy glikemii, gdyż określa ona ryzyko wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi. Za takie pożądane najmniejsze stężenie glukozy we krwi w ciągu doby przyjmuje się u chorych leczonych wyłącznie dietą lub dietą i lekami doustnymi 5,5 mmol/1 (100 mg%), u chorych leczonych insuliną — 6,7 mmol/1 (120 mg%), zaś u chorych z cukrzycą chwiejną — 8,3 mmol/1 (150 mg%). Tak więc celem konwencjonalnej terapii jest utrzymanie glikemii dobowej w cukrzycy ustabilizowanej w granicach 5,5—11,1 mmol/1 (100—200 mg%), zaś w cukrzycy chwiejnej w granicach 8,3—14 mmol/1 (150—250 mg%) — tab. 64. W cukrzycy ustabilizowanej najmniejsze stężenie glukozy występuje z reguły na czczo, największe po posiłkach, przy czym glikemia w 1 h po posiłku zależy w dużym stopniu od szybkości wchłaniania jelitowego pożywienia (glukozy), natomiast w 2 h po posiłku odzwierciedla działanie insuliny (endo- i egzogennej). Normalizacji przemiany węglowodanów towarzyszy z reguły normalizacja metabolizmu tłuszczów, co znajduje wyraz w zmniejszeniu do wartości prawidłowych stężenia triglicerydów i cholesterolu w surowicy, o ile zwiększenie tego stężenia było zjawiskiem wtórnym. W przypadku kojarzenia się cukrzycy z pierwotną hiperlipoproteinemią należy obok leczenia cukrzycy zastosować środki (dieta, leki) ukierunkowane na zaburzenia gospodarki lipidowej. Przytoczone wyżej kryteria oceny leczenia i wyrównania cukrzycy odnoszą się do chorych poddanych konwencjonalnej terapii, a więc praktycznie do prawie wszystkich osób leczonych z powodu tej choroby. W razie podjęcia niekonwencjonalnych metod leczenia (ciągły wlew lub wielokrotne w ciągu dnia wstrzykiwanie insuliny), które w swoim założeniu mają naśladować naturalne rytmy wydzielania insuliny i naturalne jej stężenie we krwi, celem terapii jest całkowita normalizacja glikemii i wartości innych wskaźników biochemicznych i klinicznych, które w cukrzycy ulegają zmianie.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- listopad 2023
- wrzesień 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Zmiany skórne w cukrzycach wtórnychDo charakterystycznych i mających znaczenie diagnostyczne zmian w skórze dochodzi w hemochromatozie, wyspiaku wydzielającym glukagon (glucagonoma) i w rzadkich postaciach cukrzycy cechującej …
- Obraz kliniczny i rozpoznanieObraz kliniczny cukrzycowej śpiączki ketonowej jest dość różnorodny, a intensywność i rodzaj występujących dolegliwości i objawów nie zawsze kształtuje się równolegle do …
- Neuropatia układu moczowo-płciowyW obrębie tego układu najważniejszymi zaburzeniami są: atonia pęcherza moczowego i impotencja. Niedowład pęcherza moczowego jest typowym objawem neuropatii układu autonomicznego. Stwierdza …
- Zmiany wysp trzustkowych w cukrzycy typu 2W przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, w typie 2 tej choroby zmiany w wyspach są niewielkie i mało swoiste. Większość zmian stwierdzanych …
- Błonnik witalny opinie, błonnik oczyszczającyPanie, które chcą skutecznie zadbać o swoje zdrowie muszą się odpowiednio za to zabrać. Przede wszystkim warto zaopatrzyć się w odpowiedniej jakości …
- Struktura przestrzenna insulinyStruktura przestrzenna insuliny jest determinowana przez dodatkowe wiązania wodorowe oraz wiązania jonowe i zmienne oddziaływanie hydrofobowe łańcuchów bocznych. Mieszczące się wewnątrz jej …
- Ostre powikłania cukrzycyJak była o tym mowa wyżej, do ostrych powikłań cukrzycy zaliczane są pojawiające się w krótkim czasie zespoły ciężkich objawów klinicznych, będących …
- Zakażenia w cukrzycyW przeszłości zakażenia były częstym powikłaniem cukrzycy i niejednokrotnie w dużym stopniu przyczyniały się do niekorzystnego w niej rokowania. Od czasu odkrycia …
- Wpływy metaboliczne insulinyWewnątrzkomórkowe wpływy insuliny dzielą się na doraźne i bardziej długotrwałe. Do pierwszej grupy należą wpływy będące wynikiem głównie aktywacji (defosforylacji lub fosforylacji) …
- Badania laboratoryjne nefropatii cukrzycowejW początkowym okresie nefropatii cukrzycowej, przy zachowanej wydolności nerek, stwierdza się białkomocz przekraczający przeważnie 2—3 g/d, zaś w surowicy zmniejszenie stężenia albumin, …
- Insulinooporność przedreceptorowąJest ona następstwem degradacji lub unieczynnienia insuliny obecnej we krwi i płynie międzykomórkowym przed jej interakcją z receptorem insulinowym komórek. Najlepiej poznanym …
Najnowsze komentarze