Zastosowana po raz pierwszy do oznaczania insuliny metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w badaniach innych hormonów peptydowych i substancji, które sprzężone z odpowiednim nośnikiem nabierają właściwości antygenu. Zasadą metody radioimmunologicznej jest współzawodniczenie pomiędzy endogennym oznaczanym hormonem i znaną ilością tego hormonu znakowanego mJ lub 125J w łączeniu się z określoną ilością przeciwciał. Metoda polega na stworzeniu odpowiednio czułego systemu: hormon znakowany związany z przeciwciałami i hormon znakowany wolny, a następnie na określeniu zmian ich stosunku wyjściowego pod wpływem hormonu, którego stężenie jest oznaczane w określonym środowisku (osocze, surowica, mocz itp.). Po oddzieleniu hormonu znakowanego związanego z przeciwciałem od hormonu znakowanego wolnego możliwe jest wyliczenie zmian radioaktywności obu tych składowych pod wpływem standardowej (znanej) ilości hormonu dodanego oraz hormonu obecnego w badanym środowisku i tym samym wyliczenie stężenia danego hormonu w tym środowisku. Dla osiągnięcia dokładności w metodzie radioimmunologicznej muszą być spełnione następujące warunki: duża aktywność właściwa hormonu (insuliny) znakowanego jodem radioaktywnym, wysoka specyficzność przeciwciał oraz dokładna metoda oddzielania hormonu związanego z przeciwciałami od hormonu wolnego. W tym celu stosuje się chromatoelektroforezę (najdawniej), adsorpcję na cząsteczkach o dużej sile adsorpcyjnej (np. amberlit CG 400, węgiel aktywny opłaszczony dekstranem), wiązanie chemiczne z obojętnym nośnikiem (tyflon, sefadeks), wytrącanie kompleksu hormon-przeciwciało za pomocą przeciwciał antyglobulinowych (metoda podwójnych przeciwciał) lub za pomocą alkoholu. Ostatnia z wymienionych metod pozwala określić insulinę immunoreaktywną u osób, które były leczone insuliną, a więc które wytworzyły własne przeciwciała wiążące ten hormon. Te endogenne przeciwciała, uniemożliwiające przeprowadzenie pomiaru ,,wolnej” insuliny, można także usunąć za pomocą glikolu polietylenowego (PEG). Radioimmunologiczna metoda oznaczania insuliny jest bardzo dokładna i w zasadzie swoista. Można za jej pomocą oznaczyć insulinemię (IRI) z dokładnością do 1 mj. w 1l. Pojedyncze łańcuchy A i B nie reagują z przeciwciałami wiążącymi insulinę. Insuliny immunoreaktywnej nie stwierdza się w surowicy (osoczu) osób po pankreatektomii, ani też w długotrwałej cukrzycy typu 1. U ludzi zdrowych jej stężenie zwiększa się po podaniu glukozy lub zastosowaniu innych bodźców zwiększających wydzielanie komórek B. Duże stężenie insuliny w surowicy stwierdza się także najczęściej w czynnych hormonalnie wyspiakach wychodzących z tych komórek (insulinoma). Omawiana metoda pozwoliła dokładnie prześledzić sekrecję insuliny zarówno in vitio, jak i in vivo i całe współczesne poznanie mechanizmów regulujących ten proces stało się możliwe dzięki wprowadzeniu do badań tej właśnie metody oznaczania hormonu.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- listopad 2023
- wrzesień 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Neuropatia inne zaburzenia i nagłe zgonyDo obrazu neuropatii wegetatywnej należą zaburzenia czynności gruczołów potowych, wyrażające się regionalnym zwiększeniem (głowa, górna część tułowia) lub zmniejszeniem (dolna część tułowia, …
- Pierwotny hiperaldosteronizmU około 50% chorych z tym zespołem stwierdza się łagodne zaburzenie przemiany węglowodanów: stężenie glukozy we krwi na czczo jest na ogół …
- Proinsulina i peptyd CPierwszym produktem translacji mRNA w rybosomach jest pojedynczy polipeptyd, liczący u człowieka 110 aminokwasów, o masie cząsteczkowej około 11 500, który nazwano …
- Hiperbilirubinemia, czerwienica i inne powikłaniaHiperbilirubinemia. Jej przyczyną jest prawdopodobnie niedojrzałość enzymatyczna wątroby, chociaż bierze się pod uwagę także inne czynniki (hipoksję, policytemię, zaburzenie erytropoezy pozaszpikowej). Może …
- Powikłania leczenia pochodnymi biguaniduPochodne biguanidu są około 20 razy mniej toksyczne od pochodnych diguanidyny, jednak w czasie ich stosowania występują również powikłania, które mogą być …
- Dermatozy złogoweW cukrzycy skojarzonej z hiperlipoproteinemiami mogą w skórze występować kępki żółte (xanthomata). Są one utworzone przez komórki piankowate, których cytoplazma zawiera lipidy …
- Zmiany skórne w cukrzycach wtórnychDo charakterystycznych i mających znaczenie diagnostyczne zmian w skórze dochodzi w hemochromatozie, wyspiaku wydzielającym glukagon (glucagonoma) i w rzadkich postaciach cukrzycy cechującej …
- Inne meliturieSpośród innych cukrów, których obecność w moczu wymaga różnicowania z cukrzycą, należy wymienić maltozę i mannoheptulozę. Maltoza — produkt trawienia skrobi — …
- KalmodulinaGłównym ogniwem łączącym napływ wolnych jonów wapniowych do cytozolu z procesem wydzielania insuliny jest kalmodulina, białko o masie cząsteczkowej 17 000, występujące …
- Rozpoznanie różnicoweNa ogół rozpoznanie ketonowej śpiączki cukrzycowej nie jest trudne i można je wstępnie ustalić u osoby ze znaną cukrzycą na podstawie całokształtu …
- Choroba nerekW chorobach nerek hiperinsulinemię obserwuje się dopiero w okresie ich niewydolności, i to zwykle po stymulacji komórek B glukozą, glukagonem lub tolbutamidem. …
Najnowsze komentarze