Edukacji w zakresie wyżej przedstawionych problemów wymagają także najbliżsi członkowie rodziny chorego, z którymi pozostaje on w stałym kontakcie (rodzice, współmałżonek, dzieci). W szczególności ważne jest, aby najbliższe otoczenie rozumiało istotę choroby i jej następstwa psychologiczne i somatyczne, było obeznane z zasadami przestrzegania odpowiedniej diety, umiało, postępować z chorą osobą w czasie innej dodatkowej choroby, w stanie niedocukrzenia krwi czy kwasicy cukrzycowej (acetonuria). Chociaż należy zawsze dążyć do tego, aby chory z cukrzycą insulinozależną sam wstrzykiwał sobie ten hormon, jeden lub dwóch członków rodziny powinno posiąść tę umiejętność, podobnie jak umiejętność oznaczania cukru (glukozy) i acetonu oraz glukozy we krwi. Największą motywację do tego typu szkolenia i do przestrzegania otrzymanych wskazówek mają rodzice dzieci chorych na cukrzycę, którzy po nabyciu doświadczenia stają się rzeczywistymi partnerami zespolą medycznego i wnoszą wielce znaczący wkład w prawidłowy rozwój i poprawę jakości życia ich dziecka. Takiej samej pomocy wymagają często ludzie starsi, mający trudności w przyswojeniu sobie zasad zachowania zdrowotnego, a także chorzy z cukrzycą długotrwałą z zaawansowanymi późnymi powikłaniami.
Najnowsze komentarze