Dzieci wśród chorych na cukrzycę stanowią populację o potencjalnie najdłuższym okresie przeżycia, ale zarazem grupę, w której szkody spowodowane tą chorobą występują szczególnie wyraźnie. Dotyczy to zarówno ostrych, jak i przewlekłych jej powikłań. Po przeżyciu 30 lat od momentu zachorowania w dzieciństwie na cukrzycę około 2/5 tych osób podaje przebycie jednego lub więcej stanów ciężkiej kwasicy lub śpiączki ketonowej. Spośród powikłań przewlekłych najwyraźniej uwidacznia się postęp swoistych zmian w naczyniach włosowatych. Po 30 latach trwania cukrzycy prawie wszyscy chorzy mają retinopatię, w tym połowa retinopatię proliferacyjną, a niecałe 10% traci wzrok. U połowy stwierdza się zaawansowaną nefropatię cukrzycową, będącą przyczyną przedwczesnego zgonu, czemu sprzyja zakażenie dróg moczowych i nerek, które stwierdza się u 1/4 tych chorych. Również u połowy występują wyraźne objawy symetrycznej neuropatii obwodowej, a u 1/6 wyraźne objawy wisceropatii. Mniej więcej potowa osób z cukrzycą nabytą w dzieciństwie umiera przed 50 r.ż., a większość spośród drugiej połowy jest dotknięta ciężkim kalectwem. Powoduje to, że cukrzycę występującą w dzieciństwie charakteryzują najwyższe standaryzowane wskaźniki umieralności (5—10-krotnie większa umieralność) i największe skrócenie średniego oczekiwanego okresu przeżycia (15— —17 lat). Te dramatyczne w swej wymowie liczby uzyskano z retrospektywnych badań losów osób, u których cukrzyca (dziecięca) wystąpiła na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych. Należy sądzić, że postęp, jaki się w międzyczasie dokonał i nadal dokonuje w leczeniu cukrzycy (insuliny wysoko oczyszczone, insulina ludzka, programowane wlewy insuliny, samokontrola oparta na oznaczaniu glikemii) poprawiły i nadal będą poprawiać długoterminowe rokowanie w cukrzycy ujawniającej się w wieku dziecięcym. Z drugiej jednak strony obserwacje kliniczne w dalszym ciągu wskazują na ograniczoną szansę przeżycia 30—40 lat z cukrzycą i uniknięcia w tym czasie poważnych powikłań tej choroby. Dlatego też dzieci chore na cukrzycę są w szczególny sposób nadal obciążone ryzykiem największego skrócenia okresu przeżycia i dużego inwalidztwa z powodu tej choroby.

Powiązane posty:

  1. Przemiana tłuszczów Tłuszcz stanowi najbardziej skondensowaną postać spichrzania substratów energetycznych w wyższych organizmach. Ma on 2-krotnie większą wartość energetyczną (39 kJ/g, czyli 9,3 kcal/g) aniżeli...
  2. Zmiany anatomopatologiczne naczyń krwionośnych w cukrzycy Zmiany w naczyniach krwionośnych (angiopathia diabetica) należą obecnie do najpowszechniej spotykanych zmian morfologicznych w cukrzycy i uważane są za późne powikłania tej choroby....
  3. Swoisty system transportu W usuwaniu nadmiaru cholesterolu z komórek do wątroby, która jest głównym narządem wydalającym go z organizmu, szczególną rolę odgrywa swoisty system transportu związany...
  4. Wyspy trzustkowe Różnicowanie komórek wchodzących w skład wysp trzustkowych staje się widoczne u człowieka już od 9 tygodnia życia płodowego, zaś około 23 tygodnia wyspy...
  5. Przekształcenie proinsuliny Proinsulina ulega przekształceniu przez odłączenie peptydu C i aminokwasów, stanowiących dwupeptydowe połączenie łańcucha C z łańcuchami A i B, w wyniku kolejnego działania...
  6. Mechanizm bioenergetyczny Większe znaczenie wydaje się mieć drugi mechanizm bioenergetyczny, związany z przemianą glukozy w komórkach B. System transportu D-glukozy do tych komórek jest bardzo...