W próbie tej Wykorzystuje się zarówno działanie glikogenolityczne glukagonu w wątrobie, jak i pobudzanie przez ten hormon wydzielania insuliny. Pierwsza właściwość glukagonu jest przydatna w diagnostyce hepatopatii, przede wszystkim zaś glikogenoz, natomiast jego wpływ na sekrecję insuliny ma znaczenie w rozpoznawaniu wyspiaka trzustki wydzielającego ten hormon (insulinoma). Testowa dawka glukagonu wynosi 1,0 mg i wstrzykuje się ją dożylnie w ciągu kilku (3—10) minut; można ją także podać domięśniowo. Glikemię oznacza się na czczo oraz początkowo co 10 min (przez pierwsze 30 min), potem co 15 lub 30 min, łącznie przez okres 2 h. U osób zdrowych maksymalny przyrost glikemii od 1,6 do 5,0 mmol/1 (od 30 do 90 mg%) następuje zwykle w 30 min, potem jej poziom dość szybko obniża się, schodząc w 2—3 h po wstrzyknięciu glukagonu poniżej wartości wyjściowej. W testach, których celem jest przede wszystkim określenie wydzielania insuliny (IRI) i peptydu C przez komórki B. próbki krwi pobiera się w początkowym okresie częściej (w 2—3 min, 5 min i 10 min), zaś samo badanie trwa krócej (20—60 min). W przewlekłych hepatopatiach, zwłaszcza w marskości wątroby, przyrost glikemii po wstrzyknięciu glukagonu jest niewielki, podobne zjawisko — lub nawet zupełny brak zwiększenia się stężenia glukozy — obserwuje się w glikogenozach: typu 1 (niedobór glukozo-6-fosfatazy), typu 3 (niedobór amylo-1,6-glukozydazy) i typu 6, 10, 11. U chorych z wyspiakiem trzustki wydzielającym insulinę przyrost glikemii po wstrzyknięciu glukagonu jest na ogół taki sam jak u ludzi zdrowych, jednak poczynając od 30 min testu następuje z reguły szybkie zmniejszanie się stężenia glukozy, co między 90 a 180 min może u badanego wywołać objawy neuroglikopenii, a nawet utratę przytomności. Równocześnie stwierdza się nadmierny przyrost insulinemii. Na ogół jednak reakcja hipoglikemiczna na wstrzyknięcie glukagonu jest u tych chorych mniej gwałtowna aniżeli na tolbutamid. W hipoglikemii reaktywnej przebieg krzywej glikemicznej po wstrzyknięciu glukagonu jest prawidłowy.

Powiązane posty:

  1. Przemiana tłuszczów Tłuszcz stanowi najbardziej skondensowaną postać spichrzania substratów energetycznych w wyższych organizmach. Ma on 2-krotnie większą wartość energetyczną (39 kJ/g, czyli 9,3 kcal/g) aniżeli...
  2. Zmiany anatomopatologiczne naczyń krwionośnych w cukrzycy Zmiany w naczyniach krwionośnych (angiopathia diabetica) należą obecnie do najpowszechniej spotykanych zmian morfologicznych w cukrzycy i uważane są za późne powikłania tej choroby....
  3. Swoisty system transportu W usuwaniu nadmiaru cholesterolu z komórek do wątroby, która jest głównym narządem wydalającym go z organizmu, szczególną rolę odgrywa swoisty system transportu związany...
  4. Wyspy trzustkowe Różnicowanie komórek wchodzących w skład wysp trzustkowych staje się widoczne u człowieka już od 9 tygodnia życia płodowego, zaś około 23 tygodnia wyspy...
  5. Przekształcenie proinsuliny Proinsulina ulega przekształceniu przez odłączenie peptydu C i aminokwasów, stanowiących dwupeptydowe połączenie łańcucha C z łańcuchami A i B, w wyniku kolejnego działania...
  6. Mechanizm bioenergetyczny Większe znaczenie wydaje się mieć drugi mechanizm bioenergetyczny, związany z przemianą glukozy w komórkach B. System transportu D-glukozy do tych komórek jest bardzo...