Z tego, co powiedziano wyżej, wynika, że włączanie stałego, kontrolowanego wysiłku do programu leczenia chorych na cukrzycę wymaga przestrzegania wskazań, a w szczególności przeciwwskazań do tego typu terapii. Wysiłku nie należy zalecać chorym, u których cukrzyca nie jest dostatecznie wyrównana; u osób wymagających leczenia insuliną (głównie cukrzyca typu 1) nie powinno się podejmować takiego postępowania, gdy glikemia na czczo przekracza 14 mmol/1 (250 mg%), występuje znaczny cukromocz, a zwłaszcza jeżeli stwierdza się obecność acetonu w moczu. Dużą ostrożność należy zachować w stosowaniu pracy mięśniowej jako czynnika leczniczego u chorych z przewlekłymi powikłaniami cukrzycy. Umiarkowana choroba serca i dużych naczyń nie stanowi w zasadzie bezwzględnego przeciwwskazania do podejmowania odpowiednio dostosowanych wysiłków, jednak decyzję o zalecaniu tego typu terapii należy poprzedzić wykonaniem odpowiednich testów obciążeniowych. Powinno to być także stałą zasadą u chorych powyżej 40 r.ż. oraz u osób z cukrzycą długotrwałą, nawet wówczas, gdy nie stwierdza się u nich klinicznych objawów makroangiopatii cukrzycowej. Nefropatia, a w szczególności zaawansowana retinopatia cukrzycowa stanowią przeciwwskazania do wykonywania większych wysiłków fizycznych — ta ostatnia ze względu na ryzyko wystąpienia wylewu do siatkówki lub ciała szklistego. Także zaawansowana neuropatia ogranicza możliwość wykorzystania pracy mięśniowej w leczeniu cukrzycy: u tych osób wysiłek może powodować znaczne odwodnienie i hipotonię, zaś zniesienie czucia w stopach naraża ich na urazy podczas niektórych form ćwiczeń fizycznych (np. biegów). W sumie jednak wysiłek fizyczny może być zlecany jako istotny element terapii u większości chorych na cukrzycę; wywiera on korzystny wpływ na przemianę węglowodanów i tłuszczów, a zarazem poprawia jakość życia. Należy go jednak właściwie dobrać i systematycznie stosować. Wysiłek włączony do programu leczenia chorego na cukrzycę powinien być typu tlenowego, tzn. obejmować wielokrotne submaksymalne skurcze dużych grup mięśni przez określony czas. Do tego typu wysiłku należą: spacery (marsze), pływanie, jazda na rowerze, biegi, badminton itp. Intensywność i czas trwania wysiłku ustala się pod kontrolą tętna, co wymaga nauczenia pacjenta pomiaru jego częstości i ustalenia górnego jej pułapu. Ten ostatni oblicza się w przybliżeniu z następującego wzoru: Tętno podstawowe + 0,75 X (tętno maksymalne — tętno podstawowe) W praktyce najczęściej wchodzą w rachubę wysiłki submaksymalne, powodujące pobieranie 50—-75°/o maksymalnego indywidualnego pochłaniania tlenu, trwające 30—60 min, powtarzane 3—5 razy w tygodniu. U starszych osób uzyskuje się nieraz wyraźny efekt, zalecając wysiłki mniej intensywne, np. półgodzinny spacer codziennie lub kilka razy w tygodniu. Dobrane wg powyższych zaleceń wysiłki poprawiając tolerancję węglowodanów na ogół nie powodują większego deficytu energetycznego i wyraźnej redukcji masy ciała. U osób otyłych, u których celem tego typu terapii jest także zmniejszenie nadmiaru masy ciała, zaleca się wysiłki bardziej intensywne, dłuższe i częstsze. Jednak nawet one rzadko dają pożądany skutek, o ile nie towarzyszy temu ograniczenie wartości energetycznej diety. Głównym problemem przy wykorzystaniu pracy mięśniowej dla poprawy tolerancji węglowodanów u chorych na cukrzycę jest niedopuszczenie do wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi. Na to powikłanie najbardziej narażeni są chorzy leczeni insuliną, szczególnie dzieci. W tym celu zaleca się: 1) spożycie niewielkiego posiłku przed zamierzonym wysiłkiem (około 15 g węglowodanów), 2) unikanie wysiłku w okresie maksymalnego działania insuliny, 3) wstrzykiwanie tego hormonu w miejscach odległych od ćwiczących mięśni, (brzuch, okolica międzyłopatkowa), 4) unikanie alkoholu i leków, które u tych pacjentów mogą pogłębić hipoglikemię (np. leków blokujących receptory adreergiczne p. W razie potrzeby należy zmniejszyć dawkę insuliny, co zresztą jest także celem tego typu terapii. Chorzy uprawiający programowo ćwiczenia fizyczne powinni zawsze mieć przy sobie zaświadczenie stwierdzające, że chorują na cukrzycę (kartę cukrzycową, książeczkę chorego na cukrzycę) oraz niewielką ilość prostych węglowodanów (kilka kostek cukru). Ważnym wnioskiem praktycznym, który wynika z powyższych rozważań, jest także to, by u chorych, którzy wymagają wstrzykiwania insuliny, w miarę możliwości unikać ustalenia ostatecznej dobowej dawki tego hormonu w warunkach spoczynku (szpitalu), gdyż może się ona okazać za duża i spowodować występowanie stanów niedocukrzenia krwi w warunkach pracy i codziennego trybu życia. Poza nielicznymi przypadkami bardziej prawidłowo można ustalić dawkowanie insuliny i cały program terapeutyczny w ramach leczenia ambulatoryjnego (poradnia cukrzycowa) lub w zbliżonych do domowych warunkach leczenia sanatoryjnego.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
Najlepsze źródła antyoksydantów – Grecka oliwa z oliwek sklep internetowy.
Antyoksydanty stanowią bardzo ważny składnik naszej diety – to one zmniejszają ryzyko chorób układu sercowo-naczyniowego, regulują poziom cukru, polecane są także osobom, …- Leczenie neuropatiiW razie niewyrównania cukrzycy należy dokonać korekty jej leczenia zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami. Neuropatia cukrzycowa nie narzuca pod tym względem specjalnych …
- popularne anaboliki sterydy.net.pl
- Stwardnienie tętniczek i tętnic typu MonckebergaStwardnienie tętniczek. Polega ono na zwłóknieniu i odkładaniu się pomiędzy śródbłonkiem naczyniowym a zanikłą błoną środkową substancji szklistej, która powoduje pogrubienie ścian …
- Zakażenia w cukrzycyW przeszłości zakażenia były częstym powikłaniem cukrzycy i niejednokrotnie w dużym stopniu przyczyniały się do niekorzystnego w niej rokowania. Od czasu odkrycia …
Fonoholizm. Smartfon – przedmiot użyteczny czy niebezpieczny?
W ostatnim czasie telefony komórkowe stały się przedmiotem, bez którego nie wyobrażamy sobie już codziennego funkcjonowania. Używamy ich do pracy, organizacji codziennych …Błonnik witalny opinie, błonnik oczyszczający
Panie, które chcą skutecznie zadbać o swoje zdrowie muszą się odpowiednio za to zabrać. Przede wszystkim warto zaopatrzyć się w odpowiedniej jakości …- Preparaty insuliny długo działającePrzedłużenie okresu działania insuliny, przekraczające 24 h, a najczęściej sięgające 30—36 h, uzyskano przez dodanie do niej protaminy i (lub) większej ilości …
Uzależnienie od leków – lekomania – statystyki. Kiedy leki zamiast ratować życie, niszczą je
Lekomania ciekawostki i definicja Lekomania to silne uzależnienie od środków farmakologicznych. Ich zażywanie powoduje skutki psychiczne i fizyczne, wpływając na proces metabolizmu. …- Pozatrzustkowe choroby gruczołów dokrewnychWystępowanie nieprawidłowej tolerancji glukozy i cukrzycy w chorobach gruczołów dokrewnych może być: 1. Wyłącznym skutkiem diabetogennego wpływu wydzielanych przez te gruczoły hormonów, …
- InsulinaProces wydzielania insuliny przez komórki B podlega prawdopodobnie kontroli przez własny produkt tych komórek na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Przemawiają za tym obserwacje …
- Obraz morfologiczny i hipotezy patogenetyczne kardiopatii cukrzycowejU chorych na cukrzycę z udarem mózgu stwierdza się bardzo często duże zmiany miażdżycowe w łuku aorty, tętnicach szyjnych i tętnicach kręgowo-pod- …
Najnowsze komentarze