Znaczenie praktyczne w leczeniu cukrzycy mają związki o następującym wzorze ogólnym: —S02 — NH — CO — NH — R, w którym rodnik R1 zawiera więcej niż 2 atomy węgla, a rodnik R2 więcej niż 1 atom węgla. Samo działanie hipoglikemizujące tej grupy związków zależy od ugrupowania sulfonylomocznika, natomiast stopień i długotrwałość działania — od budowy rodników R1 i R2. Najsilniej działają hipoglikemizująco pochodne sulfonylomocznika mające jako rodnik R, grupę fenylową, w której 1—3 atomy wodoru podstawiono grupą alkilową, aminową, halogenem lub grupą benzamidoalkilową, zaś jako rodnik R2 — grupę alifatyczną lub cykloalifatyczną. Dla otrzymanych w pierwszym okresie pochodnych sulfonylomocznika o prostych rodnikach R1 i R2 przyjęto nazwę pochodnych „pierwszej generacji” (przedstawicielem tej grupy związków jest tolbutamid), natomiast zsyntetyzowane później związki o rozbudowanych rodnikach, działające silniej hipoglikemizująco, określa się mianem pochodnych „drugiej generacji” (przedstawicielem tej grupy związków jest m.in. glibenklamid). Spośród 12 000 związków z grupy sulfonylomocznika tylko około 12 znalazło trwałe zastosowanie w leczeniu cukrzycy, w Polsce zaś stosowane są 3: tolbutamid, chlorpropamid i glibenklamid. Pierwszym preparatem, który w latach pięćdziesiątych wprowadzono na szeroką skalę do leczenia cukrzycy, był karbutamid, jednak dość wcześnie wycofano go w wielu krajach (także w Polsce) ze względu na niebezpieczne objawy niepożądane (odczyny alergiczne, uszkodzenie szpiku), a także z tego względu, że jako sulfonamid podawany całymi latami zagraża uszkodzeniem narządów miąższowych. Wszystkie pochodne sulfonylomocznika działają podobnie i są skuteczne jedynie w cukrzycy z zachowaną sekrecją insuliny (p. dalej), natomiast różnice w sile ich działania hipoglikemizującego zależą głównie od odrębności farmakokinetycznych poszczególnych związków: ich wchłaniania w przewodzie pokarmowym, sposobu i siły wiązania z białkami osocza i komórek, ich przemiany i szybkości wydalania przez nerki. Dla uzyskania efektu leczniczego niezbędne jest osiągnięcie odpowiedniego stężenia tych leków we krwi, które wykazuje duże różnice zwłaszcza między pochodnymi „pierwszej” i „drugiej generacji”. Czas działania poszczególnych preparatów zależy od ich okresu półtrwania. Dlatego w celu podtrzymania we krwi terapeutycznego stężenia pochodnych sulfonylomocznika należy podawać leki krócej działające 2—3 razy dziennie, natomiast leki dłużej działające można podawać 1 raz dziennie.
O autorze
Podobne wpisy
Przeciwwskazania do stosowania pochodnych sulfonylomocznika w leczeniu cukrzycy
23 października 2017
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Obraz kliniczny i rozpoznanie kardiopatii cukrzycowejObjawy udaru mózgu oraz przemijających napadów ischemicznych są takie same u chorych na cukrzycę, jak i bez cukrzycy. Jak była o tym …
- Komórki AKomórki A występują zawsze w wyspach trzustkowych u człowieka i większości zwierząt. Ich liczba jest mniejsza w wyspach mieszczących się w głowie …
- Czynność narządu wyspowego w cukrzycyW cukrzycy stwierdza się wyraźne zmiany ilościowe i zaburzenia czynności wszystkich rodzajów komórek wysp trzustkowych. Zachodzi przy tym wyraźna różnica pomiędzy cukrzycą …
- GlukagonGlukagon jest drugim hormonem wysp trzustkowych, wywierającym silny wpływ na przemianą węglowodanów, tłuszczów i białek. Działanie tego hormonu jest ukierunkowane na zabezpieczenia …
- Próba obciążenia insulinąPolega ona na dożylnym wstrzyknięciu na czczo insuliny krystalicznej krótko działającej (Insulinum Maxirapid Polfa) w dawce 0,1 j.m. na kg masy ciała …
- Zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowegoZaburzenia świadomości, jakie występują w śpiączce ketonowej, a także w okresie ustępowania typowych dla tego stanu nieprawidłowości metabolicznych, rozpatruje się pod kątem …
- GlukagonHormon ten powoduje wyraźne zwiększenie sekrecji insuliny, przy czym powyższy efekt występuje wcześniej aniżeli przyrost glikemii. Wydzielanie insuliny przez komórki B jest …
- Leczenie stanów śpiączkowych w cukrzycyTrudność leczenia cukrzycy u chorych znajdujących się w „niecukrzycowym” stanie śpiączkowym jest wynikiem z jednej strony tego, że u wielu spośród nich …
- Cukrzyca typu 1Stanowi ona najczęstszą postać cukrzycy wieku dziecięcego i wiele informacji dotyczących tego typu cukrzycy uzyskano, badając jego uwarunkowania, przebieg i powikłania u …
- Zatrzymanie wodyU niektórych chorych, u których w okresie poprzedzającym leczenie doszło do znacznego odwodnienia, po zastosowaniu insuliny — zwłaszcza dużych dawek — i …
- Zmiany stawów i okołostawowe w cukrzycyW cukrzycy można wyróżnić 3 rodzaje zmian w stawach i w okołostawowej tkance łącznej, które zależą od występujących w tej chorobie zaburzeń …
Najnowsze komentarze