Pochodne biguanidu działają na przemianę węglowodanów i inne procesy metaboliczne niezależnie od aparatu wyspowego trzustki i w związku z tym mogą być stosowane w każdym typie cukrzycy, o ile nie ma przeciwwskazań do ich podania. Stosunkowo rzadko znajdują zastosowanie jako wyłączne leki w terapii cukrzycy; najczęściej stosuje się je w skojarzeniu z insuliną lub pochodnymi sulfonylomocznika. Wskazania do wyłącznego stosowania pochodnych biguanidu. Stanowią je przypadki cukrzycy o niewielkim niedoborze insuliny (20—30 j.m.). Chociaż bowiem mechanizm przeciwcukrzycowego działania pochodnych biguanidu jest pozatrzustkowy, leki te nie są w stanie zastąpić całkowitego niedoboru tego hormonu. W praktyce w rachubę wchodzą najczęściej dwie grupy chorych z cukrzycą typu 2: 1. Chorzy, u których ta postać cukrzycy kojarzy się ze znaczną otyłością i u których choroba trwa stosunkowo niedługo. Są to zatem te same osoby, które można z powodzeniem leczyć pochodnymi sulfonylomocznika. Jednak znaczny nadmiar masy ciała przemawia za wyborem pochodnych biguanidu. 2. Chorzy z cukrzycą o przebiegu opisanym wyżej, u których stwierdza się równocześnie pierwotną hiperlipoproteinemię (typu II, IV i V). Podając tym pacjentom pochodne biguanidu, wykorzystuje się obok działania hipoglikemizującego także ich wpływ na zaburzoną przemianę tłuszczów. Wskazania do łącznego stosowania pochodnych biguanidu i insuliny. Leki z grupy biguanidu umożliwiają niejednokrotnie przezwyciężenie trudności, które mogą występować podczas leczenia insuliną chorych na cukrzycę o szczególnym przebiegu. Są to: 3. Chorzy z dużym zapotrzebowaniem na ten hormon, w tym także osoby z insulinoopornością różnego typu. Między innymi pochodne biguanidu są często stosowane razem z insuliną w cukrzycach wtórnych, np. po usunięciu trzustki, w cukrzycy w przebiegu akromegalii, w cukrzycy steroidowej. Dodanie tych leków pozwala z reguły zmniejszyć zapotrzebowanie na insulinę o 25—30%, co z kolei umożliwia zmniejszenie liczby codziennych jej wstrzykiwań, np. z 3 na 2. Dla wielu pacjentów taka redukcja liczby wstrzyknięć ma zasadnicze znaczenie w wykonywaniu zawodu. 4. Chorzy otyli wymagający stosowania insuliny. Nastręczają oni szczególnie duże trudności w uzyskaniu poprawnej kontroli metabolicznej. Wskutek zmniejszenia wrażliwości i reaktywności na insulinę często konieczne jest u nich stosowanie dużych jej dawek, co z kolei pociąga za sobą dalszy przyrost masy ciała. W ten sposób tworzy się rodzaj błędnego koła, którego przerwanie umożliwia właśnie dołączenie leków z grupy biguanidu. Powodując zmniejszenie zapotrzebowania na insulinę i redukcję masy ciała, przyczyniają się one do poprawy tolerancji węglowodanów. 5. Chorzy na cukrzycę wymagający stosowania insuliny, skojarzoną z pierwotną hiperlipoproteinemią. 6. Chorzy z cukrzycą chwiejną. Doniesiono, że niewielkie dawki pochodnych biguanidu (50 mg fenforminy, 0,5—1,5 g metforminy dziennie) zmniejszają dobowe wahania glikemii (smoothing efiect), a ponadto zmniejszają zapotrzebowanie na insulinę. Nie wszyscy autorzy podzielają ten pogląd, jednak doświadczenie kliniczne poucza, że w niektórych przypadkach cukrzycy chwiejnej można rzeczywiście uzyskać stabilizację przebiegu choroby przez skojarzone leczenie insuliną i pochodnymi biguanidu. Wskazania do łącznego stosowania pochodnych biguanidu i pochodnych sulionylomocznika. W praktyce ten sposób podawania pochodnych biguanidu jest najczęstszy i około 2/4 chorych, otrzymujących te leki, przyjmuje je właśnie razem z przeciwcukrzycowymi pochodnymi sulfonylomocznika. Głównym wskzaniem do łączenia obu tych grup jest wystąpienie późnej nieskuteczności pochodnych sulfonylomocznika. Dołączenie wówczas pochodnej biguanidu umożliwia wielu pacjentom przedłużenie leczenia doustnego cukrzycy o kilka lat. W celu wydłużenia okresu tego typu terapii niektórzy lekarze zalecają już od początku choroby łączne przyjmowanie leku z grupy sulfonylomocznika i leku z grupy biguanidu. Wytwarzane są też przez producentów zagranicznych gotowe preparaty, będące mieszaniną obu związków. Poczyniono spostrzeżenia przemawiające za przydatnością pochodnych biguanidu w profilaktyce cukrzycy. U osób z cukrzycą utajoną (przemijającą nietolerancją glukozy) leczonych fenforminą częstość występowania cukrzycy jawnej była mniejsza aniżeli w grupie kontrolnej otrzymującej placebo. Te obserwacje nie znalazły większego oddźwięku, zapewne z powodu ograniczenia stosowania tych leków wskutek ich działań ubocznych.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
Producent serwatki w proszku. Czy zagęstnik jest konieczny?
Ludzie mają duże problemy z doborem odpowiednich produktów na zdrowe śniadanie. Wiadomo, że do wyboru jest współcześnie wiele opcji, lecz dokładna analiza …- Rozpoznanie różnicoweNa ogół rozpoznanie ketonowej śpiączki cukrzycowej nie jest trudne i można je wstępnie ustalić u osoby ze znaną cukrzycą na podstawie całokształtu …
- Jony sodowe i potasoweWydzielanie insuliny przez komórki B zmniejsza się w razie niedoboru jonów sodowych i potasowych. Uważa się, że mechanizm tego zaburzenia sprowadza się …
- Leczenie neuropatiiW razie niewyrównania cukrzycy należy dokonać korekty jej leczenia zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami. Neuropatia cukrzycowa nie narzuca pod tym względem specjalnych …
- Metody radioimmunologiczneZastosowana po raz pierwszy do oznaczania insuliny metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w badaniach innych hormonów peptydowych i substancji, które sprzężone z …
- Śpiączka ketonowaNajlepiej poznana i najczęściej występująca jest śpiączka cukrzycowa rozwijająca się w przebiegu kwasicy ketonowej. Wiele dokładnych badań biochemicznych i studiów klinicznych dotyczących …
- Zakażenia w cukrzycyW przeszłości zakażenia były częstym powikłaniem cukrzycy i niejednokrotnie w dużym stopniu przyczyniały się do niekorzystnego w niej rokowania. Od czasu odkrycia …
- Lipoliza wewnątrzkomórkowa i utlenianie kwasów tłuszczowychLipoproteiny przenoszące triglicerydy, wydzielane drogą egzocytozy przez enterocyty do przestrzeni międzykomórkowej (chyloimikrony), a przez komórki wątrobowe do przestrzeni okołozatokowych Dissego (VLDL), nie …
Dopalacze i ich wpływ na organizm człowieka. Co się dzieje z organizmem pod wpływem dopalaczy?
Dopalacze to bardzo silne środki psychoaktywne, których działanie może być często trudne do przewidzenia. Ze względu na zmienne czynniki takie, jak: waga …- RemisjaU około 30% dzieci w pierwszym okresie leczenia zapotrzebowanie na insulinę maleje w znacznym stopniu, dając obraz remisji. Ustępują wówczas objawy kliniczne …
- Nerwowa regulacja wydzielania insulinyNerwowa regulacja wydzielania insuliny i pozostałych hormonów wysp trzustkowych podlega kontroli podwzgórza, a w szczególności ośrodka układu adrenergicznego, mieszczącego się w jądrze …
Najnowsze komentarze