Pochodne biguanidu działają na przemianę węglowodanów i inne procesy metaboliczne niezależnie od aparatu wyspowego trzustki i w związku z tym mogą być stosowane w każdym typie cukrzycy, o ile nie ma przeciwwskazań do ich podania. Stosunkowo rzadko znajdują zastosowanie jako wyłączne leki w terapii cukrzycy; najczęściej stosuje się je w skojarzeniu z insuliną lub pochodnymi sulfonylomocznika. Wskazania do wyłącznego stosowania pochodnych biguanidu. Stanowią je przypadki cukrzycy o niewielkim niedoborze insuliny (20—30 j.m.). Chociaż bowiem mechanizm przeciwcukrzycowego działania pochodnych biguanidu jest pozatrzustkowy, leki te nie są w stanie zastąpić całkowitego niedoboru tego hormonu. W praktyce w rachubę wchodzą najczęściej dwie grupy chorych z cukrzycą typu 2: 1. Chorzy, u których ta postać cukrzycy kojarzy się ze znaczną otyłością i u których choroba trwa stosunkowo niedługo. Są to zatem te same osoby, które można z powodzeniem leczyć pochodnymi sulfonylomocznika. Jednak znaczny nadmiar masy ciała przemawia za wyborem pochodnych biguanidu. 2. Chorzy z cukrzycą o przebiegu opisanym wyżej, u których stwierdza się równocześnie pierwotną hiperlipoproteinemię (typu II, IV i V). Podając tym pacjentom pochodne biguanidu, wykorzystuje się obok działania hipoglikemizującego także ich wpływ na zaburzoną przemianę tłuszczów. Wskazania do łącznego stosowania pochodnych biguanidu i insuliny. Leki z grupy biguanidu umożliwiają niejednokrotnie przezwyciężenie trudności, które mogą występować podczas leczenia insuliną chorych na cukrzycę o szczególnym przebiegu. Są to: 3. Chorzy z dużym zapotrzebowaniem na ten hormon, w tym także osoby z insulinoopornością różnego typu. Między innymi pochodne biguanidu są często stosowane razem z insuliną w cukrzycach wtórnych, np. po usunięciu trzustki, w cukrzycy w przebiegu akromegalii, w cukrzycy steroidowej. Dodanie tych leków pozwala z reguły zmniejszyć zapotrzebowanie na insulinę o 25—30%, co z kolei umożliwia zmniejszenie liczby codziennych jej wstrzykiwań, np. z 3 na 2. Dla wielu pacjentów taka redukcja liczby wstrzyknięć ma zasadnicze znaczenie w wykonywaniu zawodu. 4. Chorzy otyli wymagający stosowania insuliny. Nastręczają oni szczególnie duże trudności w uzyskaniu poprawnej kontroli metabolicznej. Wskutek zmniejszenia wrażliwości i reaktywności na insulinę często konieczne jest u nich stosowanie dużych jej dawek, co z kolei pociąga za sobą dalszy przyrost masy ciała. W ten sposób tworzy się rodzaj błędnego koła, którego przerwanie umożliwia właśnie dołączenie leków z grupy biguanidu. Powodując zmniejszenie zapotrzebowania na insulinę i redukcję masy ciała, przyczyniają się one do poprawy tolerancji węglowodanów. 5. Chorzy na cukrzycę wymagający stosowania insuliny, skojarzoną z pierwotną hiperlipoproteinemią. 6. Chorzy z cukrzycą chwiejną. Doniesiono, że niewielkie dawki pochodnych biguanidu (50 mg fenforminy, 0,5—1,5 g metforminy dziennie) zmniejszają dobowe wahania glikemii (smoothing efiect), a ponadto zmniejszają zapotrzebowanie na insulinę. Nie wszyscy autorzy podzielają ten pogląd, jednak doświadczenie kliniczne poucza, że w niektórych przypadkach cukrzycy chwiejnej można rzeczywiście uzyskać stabilizację przebiegu choroby przez skojarzone leczenie insuliną i pochodnymi biguanidu. Wskazania do łącznego stosowania pochodnych biguanidu i pochodnych sulionylomocznika. W praktyce ten sposób podawania pochodnych biguanidu jest najczęstszy i około 2/4 chorych, otrzymujących te leki, przyjmuje je właśnie razem z przeciwcukrzycowymi pochodnymi sulfonylomocznika. Głównym wskzaniem do łączenia obu tych grup jest wystąpienie późnej nieskuteczności pochodnych sulfonylomocznika. Dołączenie wówczas pochodnej biguanidu umożliwia wielu pacjentom przedłużenie leczenia doustnego cukrzycy o kilka lat. W celu wydłużenia okresu tego typu terapii niektórzy lekarze zalecają już od początku choroby łączne przyjmowanie leku z grupy sulfonylomocznika i leku z grupy biguanidu. Wytwarzane są też przez producentów zagranicznych gotowe preparaty, będące mieszaniną obu związków. Poczyniono spostrzeżenia przemawiające za przydatnością pochodnych biguanidu w profilaktyce cukrzycy. U osób z cukrzycą utajoną (przemijającą nietolerancją glukozy) leczonych fenforminą częstość występowania cukrzycy jawnej była mniejsza aniżeli w grupie kontrolnej otrzymującej placebo. Te obserwacje nie znalazły większego oddźwięku, zapewne z powodu ograniczenia stosowania tych leków wskutek ich działań ubocznych.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Obraz kliniczny i rozpoznanie nefropatii cukrzycowejNie ma specjalnej klasyfikacji nefropatii cukrzycowej, natomiast dynamika zmian zachodzących w nerkach przejawia się stopniowo zwiększającym się białkomoczem, który jest głównym objawem …
- Przewlekłe powikłania cukrzycyCechą charakterystyczną dla grupy zmian narządowych, określanych mianem przewlekłych powikłań cukrzycy, jest ich powolny — rozciągający się na wiele lat — rozwój, …
- Budowa, biosynteza i wydzielanie somatostatynySomatostatyna jest krótkim cyklicznym polipeptydem, liczącym 14 aminokwasów (somatostatyna 14 = SS14), o masie cząsteczkowej 1638, może także występować jako peptyd liczący …
- Bodźce nerwoweBodźce nerwowe przekazywane przez układ adrenergiczny i cholinergiczny wpływają tak samo na wszystkie rodzaje komórek wysp trzustkowych. Oznacza to, że te bodźce, …
- OtyłośćDynamika zmian stężenia insuliny (IRI) we krwi ludzi zdrowych zmienia się w ciąży, w otyłości i w okresie głodzenia. W ciąży wskutek …
- Próby obciążenia insuliną i glukoząPróba Himswortha w swoim klasycznym wykonaniu obejmuje 2 kolejne testy: w pierwszym badany otrzymuje doustnie 30 g glukozy na 1 m2 powierzchni …
- Leki wpływające na układ autonomicznyDziałanie tej grupy leków zależy od tego, jakie receptory komórek B pobudzają bądź też blokują. Praktyczne znaczenie mają głównie związki hamujące wydzielanie …
- Zmiany tętnic i tętniczek w cukrzycyZmiany tętnic w cukrzycy obejmują miażdżycę (atheromatosis), stwardnienie tętniczek (aiteiiolosclerosis) i, rzadziej, stwardnienie typu Mdnckeberga. Miażdżyca tętnic. Proces aterogenezy przebiega w cukrzycy …
- Przewlekła neuropatia symetrycznaJest to najczęstsza postać neuropatii cukrzycowej i przytoczone wyżej dane na temat częstości występowania i uwarunkowań powikłań w obrębie obwodowego układu nerwowego …
- Ostre powikłania cukrzycyJak była o tym mowa wyżej, do ostrych powikłań cukrzycy zaliczane są pojawiające się w krótkim czasie zespoły ciężkich objawów klinicznych, będących …
- Centralna poradnia cukrzycowaObejmuje ona swoim nadzorem określoną sieć poradni terenowych. Do jej zadań należy: 1. Udzielanie konsultacji chorym kierowanym przez terenowe poradnie cukrzycowe w …
Najnowsze komentarze