W tym typie wyspiaków obok typowych stanów hipoglikemicznych może występować zmniejszenie tolerancji glukozy, wyrażające się dużymi wartościami glikemii po doustnym obciążeniu glukozą. Zjawisko to jest następstwem hamowania wydzielania insuliny przez zdrowe komórki B wskutek nadmiaru we krwi insuliny wytwarzanej w komórkach guza. Znaczenie ma zapewne także zmniejszenie liczby receptorów insulinowych na powierzchni komórek, wywołane przez nadmiar endogennej insuliny przy udziale mechanizmu „down legulation”. W rozpoznawaniu wyspiaków wydzielających insulinę stosuje się testy polegające na oznaczaniu samej glikemii (próba głodowa), glikemii i insulinemii (IRI) oraz stężenia proinsuliny w surowicy (testy stymulacji glukagonem i tolbutamidem), albo też na oznaczeniu zawartości peptydu C w surowicy (test hamowania egzogenną insuliną lub alkoholem).