Przeciętnie co druga osoba z rozpoznaną cukrzycą staje wobec konieczności poddania się operacji. Schorzenie to nie stanowi obecnie przeciwwskazania do interwencji chirurgicznych i u chorych na cukrzycę wykonuje się takie same zabiegi jak osób bez cukrzycy. Niemniej jednak ryzyko powikłań w czasie i po operacji jest u tych pierwszych większe. Zależy to nie tylko od nieprawidłowego stanu metabolicznego, ale także często od ich podeszłego wieku i otyłości oraz od obecności u nich przewlekłych powikłań cukrzycy w układzie naczyniowym i w obwodowym układzie nerwowym. Operacja i związane z nią okoliczności wpływają niekorzystnie na przemianę węglowodanów i na ogół pogarszają przebieg cukrzycy. Niejednokrotnie już sama choroba wymagająca interwencji chirurgicznej (np. zakażenie) powoduje wzrost zapotrzebowania na insulinę, hiperglikemię, a nawet ketozę i kwasicę ketonową. Z kolei znieczulenie ogólne i sam zabieg, będąc silnym stresem, wywołują zwiększone wydzielanie katecholamin, kortyzolu, glukagonu i hormonu wzrostu. Wreszcie niemożność normalnego odżywiania się przez większość operowanych pacjentów wyłącza z programu leczenia cukrzycy ten ważny element. Z przytoczonych wyżej względów konieczność wykonania operacji u chorego na cukrzycę stwarza wiele swoistych dla tej sytuacji życiowej problemów, które należy rozwiązać, i to zarówno w okresie przedoperacyjnym, w czasie samego zabiegu, jak i po operacji.
Najnowsze komentarze