Problemy, wobec których staje lekarz dentysta wykonując zabieg stomatologiczny u chorego na cukrzycę, są podobne — chociaż na mniejszą skalę — do tych, które wyłaniają się w związku z wykonywaniem zabiegów chirurgicznych w ogóle u osób z tą chorobą. Natychmiastowej interwencji wymagają ropnie okołozębowe, które należy otworzyć i udrożnić. W cięższych przypadkach w rachubę wchodzi zabieg w znieczuleniu ogólnym, do którego pacjenta należy możliwie szybko przygotować. Inne zabiegi, jak ekstrakcja zęba, nacięcie dziąsła, manipulacje na kieszonkach dziąseł, wykonuje się po opanowaniu stanu zapalnego. Powinno się je przeprowadzać w okresie wyrównania cukrzycy. U chorych leczonych dietą i doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi można nie zmieniać dotychczasowego sposobu terapii, zaś w razie przewidywania dłuższej przerwy w jedzeniu można odstawić jednorazowo lub na jeden dzień przyjmowany przez pacjenta lek przeciwcukrzycowy. U osób leczonych insuliną najlepiej jest wykonywać powyższe zabiegi rano, w 2 h po wstrzyknięciu hormonu i spożyciu niezbyt obfitego śniadania. Jeżeli chory z powodu bólu zęba nie może gryźć i swobodnie przyjmować pokarmu, należy zalecić mu wypicie na godzinę przed zabiegiem 1—2 szklanek dobrze osłodzonej herbaty (do 30 g cukru). Chorzy, którzy zupełnie nie mogą przyjmować pokarmu i są leczeni insuliną, wymagają natychmiastowej hospitalizacji i wstrzykiwania insuliny krótko działającej co 6 lub 8 h w łącznej dawce zależnej od poprzedniego zapotrzebowania i aktualnego stanu metabolicznego, i podania po każdym wstrzyknięciu insuliny 500—750 ml 10% roztworu glukozy w dożylnym wlewie trwającym przeciętnie około 2—3 h. Wówczas pora zabiegu stomatologicznego może być dowolnie dobrana. U osób z cukrzycą należy unikać zbyt pochopnego usuwania zębów. Wielu z nich źle toleruje protezy, a to z kolei może stwarzać trudności w odżywianiu się i przestrzeganiu diety.
Najnowsze komentarze