Alergia insulinowa

Właściwości antygenowe insuliny sprawiają, że podczas leczenia tym hormonem mogą wystąpić stany nadwrażliwości. Częstość miejscowych alergicznych odczynów skórnych u chorych leczonych insuliną jest oceniana na 10—55%, z tym że u przeważającej liczby osób jest to powikłanie przemijające, które nie sprawia trudności w leczeniu i często uchodzi uwagi. Uogólnione objawy alergii insulinowej występują natomiast rzadko, bo u 0,1—0,4% tych chorych. Spośród czynników, które mogą być bezpośrednio odpowiedzialne za występowanie odczynów alergicznych, poza samą insuliną należy brać pod uwagę także substancje dodawane do jej preparatów w celu przedłużenia działania hormonu, środki odkażające (fenol, krezol, nipagina M), a także środki odkażające zestaw do wstrzyknięć. Niektórzy uważają, że stosowanie insuliny kwaśnej, zbyt płytkie podskórne wstrzykiwania tego hormonu, jak również przerywane leczenie insuliną sprzyjają występowaniu alergii insulinowej. Pewne znaczenie w wywoływaniu odczynów alergicznych mogą mieć także gatunkowe różnice w składzie chemicznym insuliny wstrzykiwanej chorym na cukrzycę, z drugiej jednak strony trzeba stwierdzić, że alergię insulinową obserwowano podczas stosowania preparatów wysoko oczyszczonych oraz insuliny ludzkiej. Najczęściej spotykaną postacią alergii insulinowej są objawy skórne, rzadko natomiast występują objawy ze strony innych narządów i układów lub plamica małopłytkowa. Wyróżnia się 2 typy skórnych objawów uczuleniowych podczas leczenia insuliną:alergia skórna późna i alergia skórna wczesna.