Alkohol i pochodne sulfonylomocznika

Interakcja pomiędzy alkoholem a pochodnymi sulfonylomocznika może być dwojaka. Pierwszy jej typ polega na wystąpieniu głębokiej hipoglikemii, która jest spowodowana głównie sumowaniem się wpływu leku przeciwcukrzycowego i bezpośredniego działania hipoglikemizującego alkoholu (hamowanie glukoneogenezy). Powikłanie to występuje rzadko, zwykle po wypiciu większej ilości alkoholu. Drugi typ interakcji polega na nietolerancji alkoholu przez osoby przyjmujące pochodne sulfonylomocznika, zwłaszcza chlorpropamid (reakcja typu disulfiramu). Jej częstość ocenia się na 10—60% chorych leczonych tym związkiem. Mechanizm owej reakcji nie jest ostatecznie wyjaśniony. Podług najdawniejszego poglądu jest ona następstwem hamowania przez pochodne sulfonylomocznika dehydrogenazy aldehydu octowego i wzrostu stężenia tego metabolitu we krwi. Pod uwagę brano także zaburzenie przemiany serotoniny, zaś w latach siedemdziesiątych wysunięto sugestię, że reakcja ta stanowi kliniczny przejaw genetycznie uwarunkowanego zaburzenia neurotransmisji i jest genetycznym znacznikiem podtypu cukrzycy insulinoniezależnej o małej skłonności do powikłań naczyniowych. Powodowana przez pochodne sulfonylomocznika nietolerancja alkoholowa może wpływać na dobór leczenia cukrzycy. W krajach, w których jest w powszechnym zwyczaju spożywanie alkoholu (wina, piwa) do głównych posiłków, chorzy z cukrzycą typu niejednokrotnie z tego właśnie względu rezygnują z przyjmowania pochodnych sulfonylomocznika i akceptują leczenie insuliną.