Jest to najczęstsza postać cukrzycy, występująca u osób ze swoistym genotypem „cukrzycorodnym” pod wpływem różnych czynników środowiskowych. Pojawia się w późniejszym okresie życia, po 40, najczęściej po 50 r.ż., aczkolwiek może także dotyczyć młodocianych. U kobiet często występuje w okresie pomenopauzalnym. Do tego typu zalicza się także cukrzycę starczą (diabetes senilis), ujawniającą się po 60 r.ż. U chorych z cukrzycą typu 2 z reguły stwierdza się otyłość, niekiedy bardzo znaczną; w późniejszym okresie życia 80% mężczyzn i 90% kobiet wykazuje nadmiar masy ciała. Przebieg choroby jest powolny i niekiedy mija kilka lat, zanim chory, odczuwający zresztą pewne dolegliwości, zwróci się po poradę lekarską. Czasami rozpoznanie cukrzycy jest przypadkowe. Poziom glikemii jest na ogół umiarkowanie, podwyższony, na czczo może być prawidłowy i w tych przypadkach dla ustalenia rozpoznania niezbędne jest wykonanie doustnego testu tolerancji glukozy, ewentualnie innych badań laboratoryjnych. Cechą charakterystyczną dla cukrzycy typu 2 jest mała skłonność do ketozy; rzadko dochodzi w niej do kwasicy i śpiączki ketonowej. W rzadkich przypadkach ostrego powikłania przebiegu tej postaci cukrzycy może wystąpić śpiączka hipermolalna (osmotyczna). Dość często stwierdza się hipertriglicerydemię i hipercholesterolemię, co jest wynikiem kojarzenia się omawianego typu choroby z niektórymi pierwotnymi hiperlipoproteinemiamii. Stężenie insuliny (IRI) we krwi kształtuje się inaczej u chorych otyłych i u chorych bez otyłości. U tych pierwszych jest ono często — zwłaszcza na początku choroby — zwiększone na czczo i po stymulacji czynności wydzielniczej komórek B, z tym że dynamika sekrecji insuliny — zwłaszcza po bodźcu glukozowym — jest zwykle nieprawidłowa. Z badań stężenia peptydu C w surowicy krwi u tych chorych wynika, że hiperinsulinemia obserwowana w cukrzycy typu 2 skojarzonej z otyłością jest nie tyle następstwem zwiększenia sekrecji insuliny, co zmniejszenia (adaptacyjnego) wątrobowego klirensu tego hormonu. W cukrzycy typu 2 bez otyłości stwierdza się natomiast zarówno na czczo, jak i po pobudzeniu komórek B mniejsze wartości stężenia insuliny (IRI) we krwi, aczkolwiek ten hipoinsulinizm nie jest tak znaczny, jak w cukrzycy typu 1. To zaburzenie sekrecji insuliny oraz pewne odrębności podłoża genetycznego są powodem wyodrębnienia w cukrzycy insulinoniezależnej podtypu bez otyłości w klasyfikacji WHO. Nie wyodrębniono w niej natomiast cukrzycy typu 2 młodocianych (MODY), ponieważ nie uwzględniano w niej wieku wystąpienia choroby jako kryterium podziału. W leczeniu cukrzycy typu 2 istotne znaczenie ma dieta, a w szczególności ograniczenie wartości energetycznej pożywienia u chorych otyłych. Ci pacjenci, u których sama dieta nie wystarcza dla wyrównania zaburzenia przemiany węglowodanów, z reguły dobrze reagują, przynajmniej początkowo, na podawanie przeciwcukrzycowych preparatów doustnych. Leczenie to jest skuteczne w początkowym okresie choroby, trwającym różnie długo, przeciętnie 6— 7 lat. Później konieczne staje się stosowanie insuliny także w tym typie cukrzycy. W cukrzycy typu 2 okres od wystąpienia dolegliwości (i objawów) do chwili rozpoznania może być dość długi, nieraz obejmować kilka lat, dlatego w badaniu wstępnym nierzadko stwierdza się zmiany zaliczane do późnych powikłań tej choroby. Najczęściej są, to nasilone objawy zmian w dużych naczyniach (makroangiopatii); one też przesądzają o umieralności chorych z cukrzycą insulinoniezależną: 2/3 spośród nich umiera z powodu chorób naczyniowo-sercowych. Różnica oczekiwanego okresu przeżycia pomiędzy chorymi z cukrzycą typu 2 a ogółem społeczeństwa wynosi kilka lat (w razie bardzo późnego ujawnienia się choroby zupełnie się zaciera), jest zatem 2—3-krotnie mniejsza aniżeli analogiczna różnica pomiędzy chorymi na cukrzycę typu 1 a populacją ogólną. U kobiet często występuje w okresie pomenopauzalnym. Do tego typu zalicza się także cukrzycę starczą (diabetes senilis), ujawniającą się po 60 r.ż. U chorych z cukrzycą typu 2 z reguły stwierdza się otyłość, niekiedy bardzo znaczną; w późniejszym okresie życia 80% mężczyzn i 90% kobiet wykazuje nadmiar masy ciała. Przebieg choroby jest powolny i niekiedy mija kilka lat, zanim chory, odczuwający zresztą pewne dolegliwości, zwróci się po poradę lekarską. Czasami rozpoznanie cukrzycy jest przypadkowe. Poziom glikemii jest na ogół umiarkowanie, podwyższony, na czczo może być prawidłowy i w tych przypadkach dla ustalenia rozpoznania niezbędne jest wykonanie doustnego testu tolerancji glukozy, ewentualnie innych badań laboratoryjnych. Cechą charakterystyczną dla cukrzycy typu 2 jest mała skłonność do ketozy; rzadko dochodzi w niej do kwasicy i śpiączki ketonowej. W rzadkich przypadkach ostrego powikłania przebiegu tej postaci cukrzycy może wystąpić śpiączka hipermolalna (osmotyczna). Dość często stwierdza się hipertriglicerydemię i hipercholesterolemię, co jest wynikiem kojarzenia się omawianego typu choroby z niektórymi pierwotnymi hiperlipoproteinemiamii. Stężenie insuliny (IRI) we krwi kształtuje się inaczej u chorych otyłych i u chorych bez otyłości. U tych pierwszych jest ono często — zwłaszcza na początku choroby — zwiększone na czczo i po stymulacji czynności wydzielniczej komórek B, z tym że dynamika sekrecji insuliny — zwłaszcza po bodźcu glukozowym — jest zwykle nieprawidłowa. Z badań stężenia peptydu C w surowicy krwi u tych chorych wynika, że hiperinsulinemia obserwowana w cukrzycy typu 2 skojarzonej z otyłością jest nie tyle następstwem zwiększenia sekrecji insuliny, co zmniejszenia (adaptacyjnego?) wątrobowego klirensu tego hormonu. W cukrzycy typu 2 bez otyłości stwierdza się natomiast zarówno na czczo, jak i po pobudzeniu komórek B mniejsze wartości stężenia insuliny (IRI) we krwi, aczkolwiek ten hipoinsulinizm nie jest tak znaczny, jak w cukrzycy typu 1. To zaburzenie sekrecji insuliny oraz pewne odrębności podłoża genetycznego są powodem wyodrębnienia w cukrzycy insulinoniezależnej podtypu bez otyłości w klasyfikacji WHO. Nie wyodrębniono w niej natomiast cukrzycy typu 2 młodocianych (MODY), ponieważ nie uwzględniano w niej wieku wystąpienia choroby jako kryterium podziału. W leczeniu cukrzycy typu 2 istotne znaczenie ma dieta, a w szczególności ograniczenie wartości energetycznej pożywienia u chorych otyłych. Ci pacjenci, u których sama dieta nie wystarcza dla wyrównania zaburzenia przemiany węglowodanów, z reguły dobrze reagują, przynajmniej początkowo, na podawanie przeciwcukrzycowych preparatów doustnych. Leczenie to jest skuteczne w początkowym okresie choroby, trwającym różnie długo, przeciętnie 6— —7 lat. Później konieczne staje się stosowanie insuliny także w tym typie cukrzycy. W cukrzycy typu 2 okres od wystąpienia dolegliwości (i objawów) do chwili rozpoznania może być dość długi, nieraz obejmować kilka lat, dlatego w badaniu wstępnym nierzadko stwierdza się zmiany zaliczane do późnych powikłań tej choroby. Najczęściej są, to nasilone objawy zmian w dużych naczyniach (makroangiopatii); one też przesądzają o umieralności chorych z cukrzycą insulinoniezależną: 2/3 spośród nich umiera z powodu chorób naczyniowo-sercowych. Różnica oczekiwanego okresu przeżycia pomiędzy chorymi z cukrzycą typu 2 a ogółem społeczeństwa wynosi kilka lat (w razie bardzo późnego ujawnienia się choroby zupełnie się zaciera), jest zatem 2—3-krotnie mniejsza aniżeli analogiczna różnica pomiędzy chorymi na cukrzycę typu 1 a populacją ogólną.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- wrzesień 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Leczenie dietąPrzez stulecia dieta stanowiła jedyny środek leczenia cukrzycy, zaś na podstawie empirycznego doboru różnych sposobów żywienia chorych powstawały różne „szkoły”, przestrzegające jednak …
- Zespół insulinooporności i acanthosis nigricansWyróżnia się 2 typy tego zespołu, obejmującego łagodne rogowacenie ciemne skóry oraz hiperinsulinemię i wybitną insulinooporność zależną od zmniejszonego wiązania insuliny przez …
- Metody radioimmunologiczneZastosowana po raz pierwszy do oznaczania insuliny metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w badaniach innych hormonów peptydowych i substancji, które sprzężone z …
- Glikozuria poposiłkowaGlikozuria poposiłkowa (overilow glycosuria). Są to stany, w których po spożyciu węglowodanów następuje szybko znaczny wzrost glikemii przekraczający próg nerkowy dla glukozy, …
- Choroba CushingaW chorobie Cushinga stężenie insuliny we krwi jest najczęściej zwiększone, podobnie jak u ludzi zdrowych, którym podano duże dawki glikokortykosteroidów. Nie jest …
Błonnik witalny opinie ,dawkowanie, funkcje i źródła. Nasiona strączkowe
Błonnik stanowi niezbędny element każdej diety. Odpowiada on za oczyszczanie organizmu z treści pokarmowych znajdujących się w jelitach, dzięki czemu reguluje ich …- Leki wpływające na układ autonomicznyDziałanie tej grupy leków zależy od tego, jakie receptory komórek B pobudzają bądź też blokują. Praktyczne znaczenie mają głównie związki hamujące wydzielanie …
- Wyspiak wydzielający insulinęW tym typie wyspiaków obok typowych stanów hipoglikemicznych może występować zmniejszenie tolerancji glukozy, wyrażające się dużymi wartościami glikemii po doustnym obciążeniu glukozą. …
- Obraz kliniczny i rozpoznaniePonad połowa chorych przyjmowanych do szpitala z powodu śpiączki hipermolalnej jest nieprzytomna, u pozostałych stwierdza się; mniej nasilone zaburzenia świadomości, nieraz też …
- Przeciwciała alergiczneSą to ciepłochwiejne przeciwinsulinowe przeciwciała humoralne, należące do immunoglobulin E, powodujące w stężeniach ponadprogowych kliniczne objawy natychmiastowej alergii insulinowej. Usadowione na komórkach …
- Leczenie insulinąInsuliny wymagają wszystkie dzieci z przemijającą i trwałą cukrzycą okresu noworodkowego i niemowlęcego oraz wszystkie dzieci, u których w późniejszym okresie życia …
Najnowsze komentarze