Wydzielona przez komórki B insulina dostaje się do krwi układu żyły wrotnej, w której jej zawartość na czczo jest przeciętnie dwa razy większa aniżeli we krwi obwodowej, zaś w razie pobudzenia czynności wydzielniczej owych komórek ta różnica może być nawet 10-krotna. W Wątrobie zostaje zgromadzone i ulega przemianom około 60% trafiającej do niej insuliny. W chorobach tego narządu, Zwłaszcza w marskości, wskutek zmniejszenia się liczby komórek wątrobowych oraz wykształcenia się krążenia obocznego większa ilość insuliny przechodzi do obszaru pozawątrobowego i stężenie tego hormonu (IRI) we krwi obwodowej jest większe aniżeli u ludzi zdrowych. To tak wielkie pobieranie i zużytkowanie insuliny przez wątrobę jest wynikiem kluczowej pozycji, jaką zajmuje ona w regulacji przemiany węglowodanów. Jest też prawdopodobne, że narząd ten pełni funkcję czynnego „filtra”, regulującego dopływ insuliny do tkanek w zależności od ich potrzeb metabolicznych. Badania przeprowadzone z użyciem insuliny znakowanej jodem radioaktywnym wykazały, że u ludzi zdrowych hormon ten wiąże się luźno we krwi z albuminami, makroglobuliną oraz z lipoproteinami; podobno wiązanie insuliny stwierdzono u chorych na cukrzycę nie leczonych tym hormonem. Na podstawie późniejszych badań należy sądzić jednak, że wymienione białka wiążą prawdopodobnie tylko insulinę uszkodzoną wskutek procesu jodowania, lub też produkty jej rozkładu, i że insulina endogenna krąży we krwi w postaci nie związanej. U chorych na cukrzycę, którzy byli już leczeni insuliną, hormon ten wiąże się z immunoglobulinami G (IgG) i immunoglobulinami M (IgM). Insulina w żywym organizmie jest szybko zużywana. Znikanie jej z krwi jest nierównomierne. U człowieka okres biologicznego półtrwania wynosi dla 80% wstrzykniętej dożylnie insuliny 5 min, dla reszty około 2—3 h. Przypuszcza się, że początkowo następuje przenikanie tego hormonu z krwi do przestrzeni okołokomórkowej, a dopiero w drugim okresie dochodzi do jego właściwego działania i zużytkowania. Szybkość znikania insuliny z krwi w początkowym okresie po jej dożylnym wstrzyknięciu jest nieco wolniejsza u chorych na cukrzycę, także u tych, którzy nie byli dotąd nią leczeni, aniżeli u ludzi zdrowych. Zjawiska tego dotąd przekonywająco nie wyjaśniono i tylko przypuszcza się, że jego przyczyną jest utrudnienie transportu hormonu przez pogru- białą ścianę włośniczek. Insulina ulega przesączaniu kłębuszkowemu i prawie w całości zostaje re- absorbowana w cewkach krętych I rzędu, w których ponad połowa tego hormonu pobranego przez nerki ulega rozkładowi. Do moczu przechodzi zaledwie 2% insuliny przesączonej w kłębuszkach. Jej dobowe wydalanie z moczem u ludzi zdrowych waha się w dość szerokich granicach od 6 do 30 mj.; jest wyraźnie mniejsze u nie leczonych chorych na cukrzycę, natomiast wzrasta w otyłości skojarzonej z hiperinsulinemią, Poza wartością insulinemii na wielkość tego wydalania wpływa stan czynnościowy nerek: zmniejszenie klirensu nerkowego insuliny stwierdzono w trzecim trymestrze ciąży i w nadciśnieniu tętniczym, natomiast jego zwiększenie w przewlekłej niewydolności nerek. Wątroba, nerki, mięśnie i łożysko mają szczególną w porównaniu z innymi narządami zdolność unieczynniania i rozkładania insuliny. Zespół enzymów, powodujący degradację tego hormonu, umiejscowiony w lizosomach cytoplazmy komórkowej, nazwano insulinazą. Obecnie wiadomo, że rozkład insuliny zapoczątkowuje transhydrogenaza (reduktaza) glutationowa insuliny (giutathione insulin transhydrogenase), która powoduje redukcyjne rozszczepienie mostów dwusiarczkowych i rozpad hormonu na łańcuchy A i B. Z kolei te ostatnie zostają rozłożone przez karboksypeptydazy komórkowe do aminokwasów, podobnie jak inne polipeptydy. Pomiędzy aktywnością wyżej wymienionej transhydrogenazy glutationowej a podażą insuliny zachodzi sprzężenie zwrotne i zawartość tego enzymu w tkankach, głównie w wątrobie, maleje w stanie głodu i w cukrzycy doświadczalnej, natomiast podanie insuliny indukuje jego syntezę. W przeciwieństwie do szybkiego znikania insuliny in vivo proces rozkładu tego hormonu in vitro przebiega bardzo powoli. Insulina związana z immunoglobulinami poddaje się znacznie trudniej działaniu rozkładających ją enzymów. Reakcja redukowania mostów dwusiarczkowych w cząsteczce insuliny jest odwracalna i w odpowiednich warunkach transhydrogenaza glutationowa insuliny może ją kierować w stronę przeciwną, tzn. powodować oksydacyjne połączenie łańcuchów A i B. Zjawisko to wykorzystano w syntezie insuliny. W pierwszym okresie badań oznaczano insuliną we krwi i w innych płynach ustrojowych wyłącznie metodami biologicznymi, opartymi na ilościowym określeniu niektórych jej wpływów metabolicznych. Ustalano w ten sposób tzw. aktywność insulinopodobną (insulin like activity, ILA) badanych próbek. Obecnie powszechnie oznacza się insuliną metodą radioimmunologiczną, wykorzystując właściwości antygenowe tego hormonu. Tak określona insulina jest zatem insuliną immunologicznie aktywną (immunoreactive insulin, IRI). Metody biologiczne znajdują obecnie zastosowanie jedynie w badaniach doświadczalnych, mających na celu ocenę wpływu różnych czynników na działanie insuliny w tkankach, bądź też analogicznego wpływu metabolicznego innych peptydów nie będących insuliną.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Przewlekłe powikłania cukrzycyCechą charakterystyczną dla grupy zmian narządowych, określanych mianem przewlekłych powikłań cukrzycy, jest ich powolny — rozciągający się na wiele lat — rozwój, …
- Metody radioimmunologiczneZastosowana po raz pierwszy do oznaczania insuliny metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w badaniach innych hormonów peptydowych i substancji, które sprzężone z …
Wybieramy mąkę: mąka jaglana,mąka gryczana,mąka z ciecierzycy,mąka z kasztanów jadalnych
W dzisiejszych czasach w wielu polskich sklepach można kupić różne rodzaje mąki. Oczywiście wybór zależy tutaj od upodobań danej osoby, ale trzeba …- Stan przedmiotowy chorego na cukrzycęW cukrzycy idiopatycznej (typu 1 i 2) leczonej skutecznie i przebiegającej bez powikłań odchylenia od stanu prawidłowego są na ogół niewielkie. Znacznie …
- Opieka nad noworodkiemNoworodek urodzony przez matkę chorą na cukrzycę jest mało odporny i wymaga takiej samej opieki jak wcześniaki, tzn. umieszczenia w inkubatorze o …
- Obraz kliniczny i rozpoznanie retinopatii cukrzycowejSpośród różnych proponowanych podziałów retinopatii cukrzycowej przyjęła się klasyfikacja, która wyróżnia: 1. Retinopatię prostą (retinopathia simplex, background retinopathy), która obejmuje takie zmiany, …
- Pochodne sulfonylomocznikaSą one głównymi przedstawicielami grupy leków zwiększających wydzielanie insuliny. Działanie to stwierdzono zarówno in vitro, jak i in vivo i ta właściwość …
- Zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowegoZaburzenia świadomości, jakie występują w śpiączce ketonowej, a także w okresie ustępowania typowych dla tego stanu nieprawidłowości metabolicznych, rozpatruje się pod kątem …
- Zakażenia u dzieci chorych na cukrzycęOkres dzieciństwa charakteryzuje się częstym występowaniem zakażeń, w przebiegu których mimo braku apetytu i zmniejszonego przyjmowania pokarmów zapotrzebowanie na insulinę zwiększa się, …
- Choroba małych naczyńSwoiste dla cukrzycy zmiany w naczyniach włosowatych występują prawdopodobnie we wszystkich narządach, w których te naczynia mają błonę podstawną. Przede wszystkim jednak …
- Próchnica zębówObecnie próchnicę zębów (caiies dentium) stwierdza się rzadziej wśród chorych na cukrzycę aniżeli w ogólnej populacji. Ta różnica jest szczególnie widoczna u …
Najnowsze komentarze