Hormon ten powoduje wyraźne zwiększenie sekrecji insuliny, przy czym powyższy efekt występuje wcześniej aniżeli przyrost glikemii. Wydzielanie insuliny przez komórki B jest następstwem pobudzenia przez glukagon cyklazy adenylanowej i zwiększenia stężenia cAMP w tych komórkach. W badaniach in vitro stwierdzono, że spośród hormonów peptydowych zwiększających wydzielanie insuliny glukagon powoduje największy przyrost stężenia cAMP w komórkach B. Chociaż po wstrzyknięciu glukagonu zawsze stwierdza się przyrost insulinemii (IRI) i zjawisko to jest wykorzystywane w rozpoznawaniu hormonalnie czynnego wyspiaka wychodzącego z komórek B, jest mało prawdopodobne, aby w warunkach fizjologicznych hormon ten działał na owe komórki na drodze dokrewnej. Skupienie komórek A, B i D w wyspach trzustkowych oraz istnienie pomiędzy nimi połączeń umożliwiających przenoszenie małych cząsteczek przemawia za tym, że B-cytotropowy wpływ komórek A ma przede wszystkim charakter działania parakrynnego. Wydzielanie insuliny zwiększają także glukagonopodobne peptydy jelitowe (zwłaszcza niektóre frakcje) i to działanie jest prawdopodobnie jedną z ich fizjologicznych funkcji.