U chorych na cukrzycę występują ponadto stany śpiączkowe luźno lub zupełnie nie związane etiologicznie i patogenetycznie z tą chorobą. Należą tu: śpiączka mózgowa (udar), spowodowana częstą w cukrzycy chorobą naczyniową mózgu, a także śpiączki będące następstwem zatrucia endogennego (śpiączka mocznicowa, wątrobowa, oddechowa) oraz egzogennego (zatrucie lekami i innymi związkami). Stany te stwarzają duże trudności diagnostyczne i terapeutyczne. Rozpoznanie różnicowe nie jest łatwe, zwłaszcza w tych chorobach i stanach, które poza doprowadzeniem do stanu śpiączkowego pogarszają również przemianę węglowodanów. Wskutek sytuacji stresowej, jaka często towarzyszy wystąpieniu stanu śpiączkowego, może wystąpić znaczna hiperglikemia, ketoza i kwasica ketonowa nawet w łagodnie uprzednio przebiegającej cukrzycy. Dokładne zebranie informacji od otoczenia chorego i dokładne jego zbadanie naprowadzają niekiedy na właściwe rozpoznanie, najczęściej jednak można je ostatecznie ustalić po wykonaniu (w trybie pilnym) właściwych badań laboratoryjnych.