Insulinooporność może być też następstwem zarówno defektu receptorowego, jak i poza(post)receptorowego. Wówczas krzywa zależności pomiędzy dawką a efektem biologicznym insuliny ulega wyraźnemu przesunięciu w prawo i obniżeniu, co dowodzi równoczesnego zmniejszenia wrażliwości i reaktywności na ten hormon. Prawdopodobnie taki złożony mechanizm ma insulinooporność w cukrzycach wtórnych, wywołanych zwiększonym wydzielaniem hormonów działających antagonistycznie wobec insuliny (choroba Cushinga, akromegalia), a także insulinooporność w otyłości i w chorobach wątroby. W razie wystąpienia insulinooporności należy podawać insulinę krótko działającą, wieprzową, w ilości niezbędnej do wyrównania cukrzycy. Z reguły w rachubę wchodzą duże dawki tego hormonu, który wstrzykuje się 3 razy dziennie, niekiedy częściej. W insulinooporności immunologicznej (przedreceptorowej i receptorowej) wskazane jest stosowanie insuliny wysoko oczyszczonej, a o ile jest to możliwe — insuliny ludzkiej. Podejmowano próby przełamania insulinooporności przez dożylne wstrzykiwanie dużych dawek tego hormonu (kilkaset j.m. dziennie) dożylnie przez okres 7—10 dni. Związana z przeciwciałami insulina stanowi wówczas rodzaj „krążącego zapasu”, z którego jest stopniowo uwalniana. Ten typ leczenia można zastosować po uprzednim wykonaniu śródskórnej próby wrażliwości na podawany hormon i dożylnej próby obciążenia nim. Obecnie bardziej dogodne możliwości dożylnego stosowania insuliny dają urządzenia do ciągłego jej wlewu. Opisano też przypadki, w których wyraźną poprawę uzyskano przez skojarzenie insulinoterapii z podawaniem pochodnych sulfonylomocznika. Leki te z jednej strony zwiększają wydzielanie endogennej insuliny, z drugiej zaś powodują zwiększenie powinowactwa i liczby błonowych receptorów insulinowych. Skojarzenie insuliny z pochodnymi biguanidu pozwala również zmniejszyć jej dobową dawkę. Dużego stopnia insulinooporność immunologiczna, której nie można opanować wyżej wymienionymi sposobami, wymaga leczenia immunosupresyjnego. Spośród leków tej grupy najlepsze wyniki uzyskiwano po zastosowaniu glikokortykosteroidów, np. prednizonu (Encorton Polfa) w dawce 40—60 mg dziennie. Zwykle po przejściowym pogorszeniu się przebiegu cukrzycy, od około 10 dnia zaznacza się zmniejszenie dobowego zapotrzebowania na insulinę. W razie braku poprawy po upływie miesiąca lek ten należy odstawić. W nieimmunologicznej insulinooporności typu receptorowego i poza (post)receptorowego istotne znaczenie ma leczenie przyczynowe, o ile znana jest przyczyna zmniejszenia wrażliwości i (lub) reaktywności na insulinę i o ile poddaje się ona działaniu terapeutycznemu (leczenie otyłości, chorób wątroby, chorób gruczołów wewnętrznego wydzielania).
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- wrzesień 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Wpływ insuliny na przemianę węglowodanówW zakresie przemiany węglowodanów insulina działa następująco: 1. Nasila ona transport glukozy i monosacharydów o analogicznym układzie przestrzennym przy węglach C1—C3 (D-galaktoza, …
- Leczenie cukrzycyleczenie cukrzycy obejmuje; 1) przestrzeganie właściwej diety; 2) stosowanie leków przeciwcukrzycowych (insulina, doustne preparaty przeciwcukrzycowe); 3) wykorzystanie pracy mięśniowej w poprawie zaburzonej …
- Przemiana węglowodanówGlukagon powoduje rozpad glikogenu w wątrobie, zwiększone oddawanie glukozy przez ten narząd do krwi i hiperglikemię. Powstały pod wpływem tego hormonu cAMP …
- Transport tłuszczówZ wyjątkiem kwasów tłuszczowych o krótkich łańcuchach cały tłuszcz pokarmowy przedostaje się do krwi za pośrednictwem naczyń chłonnych. Komórki jelita estryfikują kwasy …
- „Suche testy" do enzymatycznego oznaczania glikemiiSą one przeznaczone dla chorych na cukrzycą, którzy mogą w ten sposób w domu — w ramach samokontroli — oznaczyć dość dokładnie …
- Rozpoznanie różnicowe i leczenie nefropatii cukrzycowejRozpoznanie różnicowe. Nastręcza ono duże trudności z tego względu, że z cukrzycą kojarzą się często różne choroby nerek. Najczęściej różnicuje się nefropatię …
Akcesoria pomocne dla osób niezdolnych do samodzielnego poruszania się
Osoby starsze, niepełnosprawne ruchowo czy po urazach kończyn dolnych mogą mieć problemy z samodzielnym poruszaniem się. Na szczęście istnieje wiele sprzętów, które …- Przemiana węglowodanów, tłuszczów i białek w hormonie wzrostuPrzemiana węglowodanów.Hormon wzrostu powoduje degranulację komórek B wysp trzustkowych, zaś w razie dłuższego stosowania — zwyrodnienie tych komórek. Równocześnie na początku zwiększa …
- DiazoksydZwiązek ten należy do grupy tiazydów, jednak nie działa moczo- i solopędnie, natomiast silnie hamuje wydzielanie insuliny. Badania w mikroskopie elektronowym uwidoczniły, …
- Cukrzyca insulinoniezależna (typu 2)Jest to najczęstsza postać cukrzycy, występująca u osób ze swoistym genotypem „cukrzycorodnym” pod wpływem różnych czynników środowiskowych. Pojawia się w późniejszym okresie …
- Cukrzyca lipoatrolicznaJest to rzadko występująca postać cukrzycy, opisana po raz pierwszy przez Lawrence’a w 1946 r., charakteryzująca się uogólnionym lub ograniczonym zanikiem tkanki …
Najnowsze komentarze