Metoda przeponowa

Jej podstawą jest zjawisko pobudzania przez insulinę pobierania glukozy z otoczenia i syntezy glikogenu przez izolowaną przeponę szczura. Za wskaźniki przemiany glukozy przyjmuje się zmniejszenie jej stężenia w płynie otaczającym i zwiększenie zawartości glikogenu w mięśniu. Mniej przydatny okazał się pomiar wbudowywania aminokwasów znakowanych węglem radioaktywnym 14C do białka mięśni. Minimalna ilość insuliny, jaką można tą metodą określić, wynosi 10 mj. w 1 1. Ilość wykrytego hormonu zwiększa się w miarę rozcieńczania badanego płynu biologicznego; tłumaczy się to wiązaniem insuliny przez inhibitory białkowe, które w miarę rozcieńczania tracą swoją aktywność („efekt rozcieńczania”). Oznaczona tą metodą aktywność insulinopodobną surowicy zwiększa się po pobudzeniu komórek B przez spożycie glukozy i znika po pankreatektomii.