Punktem wyjścia do oznaczeń biologicznych były spostrzeżenia, że in vivo stężenie glukozy zmniejsza się po wstrzyknięciu wyciągów trzustkowych. W celu zwiększenia wrażliwości na insulinę usuwano małym zwierzętom laboratoryjnym (myszom, szczurom) przysadkę i nadnercza, a równocześnie niszczono alloksanem komórki B wysp trzustkowych, Ten typ badań, bardzo pracochłonny i mało dokładny, został obecnie całkowicie zarzucony, niemniej jednak warto pamiętać, że umożliwiły one określenie stężeń insuliny we krwi w granicach zbliżonych do wartości ustalonych znacznie później swoistą metodą radioimmunologiczną. Szersze zastosowanie znalazły te metody biologiczne, których podstawą jest pomiar aktywności insulinopodobnej surowicy lub innego płynu in vitro, wykorzystujący wpływ insuliny na metabolizm tkanki mięśniowej lub tłuszczowej.