Okres rekonwalescencji

Po wyprowadzeniu chorego z kwasicy ketonowej, co najczęściej następuje w ciągu 24, rzadziej 48 h (wcześniej u dzieci), podaje się mu w następnych dniach dietę lekko strawną, zawierającą co najmniej 200 g węglowodanów, 1 g białka na kg masy ciała i około 60 g tłuszczu, najlepiej w 3—4 porcjach. Dobowe zapotrzebowanie na insulinę, pozwalające utrzymać glikemię dobową na poziomie około 11,1 mmol/1 (200 mg%), wynosi w tym okresie przeciętnie 0,5—1,0 j.m. na kg masy ciała (u młodzieży w wieku pokwitania może dochodzić do 1,5 j.m. na kg masy ciała). Stosuje się nadal insulinę krótko działającą, którą wstrzykuje się podskórnie w 3—4 równych porcjach przed posiłkami. Nadal uzupełnia się niedobór potasu, zalecając do picia soki owocowe i jarzynowe (sok pomidorowy) lub podając doustnie bądź doodbytniczo chlorek potasowy. Ponieważ wielokrotnie opisano zgon już po opanowaniu zaburzeń metabolicznych i opanowaniu kwasicy, chorzy po przebyciu śpiączki cukrzycowej, zwłaszcza w wieku starszym, wymagają starannej i dostatecznie długiej opieki w okresie rekonwalescencji. Dopiero po uzyskaniu trwałej stabilizacji stanu metabolicznego i dobrego stanu ogólnego ustala się program długotrwałego leczenia cukrzycy. Po przebyciu śpiączki ketonowej opisano sporadyczne występowanie ostrej zaćmy, głównie u pacjentów młodocianych, dawniej także gruźlicy płuc. Zapadalności na tę ostatnią bardziej jednak sprzyja wychudzenie i zły stan pacjentów aniżeli ketoza.