Mechanizm działania stosowanych w leczeniu cukrzycy pochodnych biguanidu nie jest związany z sekrecją insuliny. Niemniej jednak wykazano, że wywierają one niewielki wpływ na ten proces. W badaniach in vitro leki te stosowane w dawkach nieznacznie większych niż terapeutyczne ograniczają pobudzanie wydzielania insuliny przez glukozę, w dawkach bardzo dużych natomiast powodują nawet przejściowy przyrost wydzielania tego hormonu. U ludzi w dawkach leczniczych wyraźnie zmniejszają przyrost insulinemii po dodwunastniczym wlewie roztworu glukozy lub aminokwasów. Ponieważ przeciwcukrzycowe pochodne biguanidu hamują wchłanianie jelitowe glukozy i aminokwasów, jest możliwe, że właśnie na tej drodze ograniczają czynność wydzielniczą komórek B. Stwierdzono bowiem, że proponowany ostatnio w leczeniu cukrzycy inhibitor sacharazy (akarboza) wybitnie ogranicza przyrost stężeń GIP i IRI w surowicy, jaki normalnie występuje u ludzi po doustnym spożyciu testowej dawki sacharozy.