Dawniej stan ten nazywano cukrzycą potencjalną lub (retrospektywnie) stanem przedcukrzycowym (piaediabetes). Rozpoznaje się ją u osób, u których test tolerancji glukozy daje wynik prawidłowy i które w przeszłości również nie miały odchyleń w poziomach glikemii, u których wszakże występuje zwiększone ryzyko wystąpienia bądź nieprawidłowej tolerancji glukozy, bądź jawnej cukrzycy. Ryzyko to kształtuje się odmiennie w odniesieniu do poszczególnych typów cukrzycy, co jest uwarunkowane ich odmienną etiologią. Ponieważ przemijająca i potencjalna nietolerancja glukozy oznaczają tylko stany zwiększonego, statystycznego zagrożenia wystąpieniem zaburzenia przemiany węglowodanów — po cukrzycę włącznie — u osób, które aktualnie (w chwili badania) nie wykazują pod tym względem nieprawidłowości (są zdrowe), nie można posługiwać się tymi pojęciami w ustalaniu indywidualnej diagnozy. Stwierdzenie zagrożenia uzasadnia jednak podjęcie odpowiednich działań zapobiegawczych. Ponadto pojęcia te są przydatne w klasyfikacji grup probantów w badaniach prospektywnych.