Próby czynnościowe

Spośród prób czynnościowych, używanych w diagnostyce zaburzeń przemiany węglowodanów, najszersze zastosowanie znajdują próby obciążenia glukozą, w których po podaniu testowej dawki tego cukru oznacza się glikemię. Inne badania — włączając także te, w których określa się stężenie hormonów trzustkowych we krwi — wykonuje się w stanach, w których wyniki testów obciążenia glukozą są niejednoznaczne, w których chodzi o dokładniejszą charakterystykę stwierdzonych w cukrzycy zaburzeń metabolicznych oraz w endokrynopatiach i w innych niż cukrzyca chorobach cechujących się nieprawidłowościami przemiany węglowodanów. Ponadto testy te są często wykonywane dla celów badawczych. Samo wykonanie próby czynnościowej ukierunkowanej na rozpoznanie zaburzeń przemiany węglowodanów wymaga przestrzegania kilku podstawowych zasad: badany powinien przez co najmniej 3 dni poprzedzające badanie przestrzegać diety zawierającej nie mniej niż 150 g, a najlepiej 300 g węglowodanów, na 8—12 h przed badaniem nie powinien palić, pić kawy i wykonywać większych wysiłków, zaś po zastosowaniu właściwego bodźca (spożyciu glukozy bądź wstrzyknięciu tego cukru, tolbutamidu, insuliny czy glukagonu) powinien pozostać do końca próby w pozycji siedzącej, wykonując tylko niezbędne ruchy. W razie planowania przeprowadzenia kilku testów u tej samej osoby należy pomiędzy kolejnymi badaniami zachować kilkudniowy odstęp (2—3 dni).