Z tego, co powiedziano wyżej, wynika, że włączanie stałego, kontrolowanego wysiłku do programu leczenia chorych na cukrzycę wymaga przestrzegania wskazań, a w szczególności przeciwwskazań do tego typu terapii. Wysiłku nie należy zalecać chorym, u których cukrzyca nie jest dostatecznie wyrównana; u osób wymagających leczenia insuliną (głównie cukrzyca typu 1) nie powinno się podejmować takiego postępowania, gdy glikemia na czczo przekracza 14 mmol/1 (250 mg%), występuje znaczny cukromocz, a zwłaszcza jeżeli stwierdza się obecność acetonu w moczu. Dużą ostrożność należy zachować w stosowaniu pracy mięśniowej jako czynnika leczniczego u chorych z przewlekłymi powikłaniami cukrzycy. Umiarkowana choroba serca i dużych naczyń nie stanowi w zasadzie bezwzględnego przeciwwskazania do podejmowania odpowiednio dostosowanych wysiłków, jednak decyzję o zalecaniu tego typu terapii należy poprzedzić wykonaniem odpowiednich testów obciążeniowych. Powinno to być także stałą zasadą u chorych powyżej 40 r.ż. oraz u osób z cukrzycą długotrwałą, nawet wówczas, gdy nie stwierdza się u nich klinicznych objawów makroangiopatii cukrzycowej. Nefropatia, a w szczególności zaawansowana retinopatia cukrzycowa stanowią przeciwwskazania do wykonywania większych wysiłków fizycznych — ta ostatnia ze względu na ryzyko wystąpienia wylewu do siatkówki lub ciała szklistego. Także zaawansowana neuropatia ogranicza możliwość wykorzystania pracy mięśniowej w leczeniu cukrzycy: u tych osób wysiłek może powodować znaczne odwodnienie i hipotonię, zaś zniesienie czucia w stopach naraża ich na urazy podczas niektórych form ćwiczeń fizycznych (np. biegów). W sumie jednak wysiłek fizyczny może być zlecany jako istotny element terapii u większości chorych na cukrzycę; wywiera on korzystny wpływ na przemianę węglowodanów i tłuszczów, a zarazem poprawia jakość życia. Należy go jednak właściwie dobrać i systematycznie stosować. Wysiłek włączony do programu leczenia chorego na cukrzycę powinien być typu tlenowego, tzn. obejmować wielokrotne submaksymalne skurcze dużych grup mięśni przez określony czas. Do tego typu wysiłku należą: spacery (marsze), pływanie, jazda na rowerze, biegi, badminton itp. Intensywność i czas trwania wysiłku ustala się pod kontrolą tętna, co wymaga nauczenia pacjenta pomiaru jego częstości i ustalenia górnego jej pułapu. Ten ostatni oblicza się w przybliżeniu z następującego wzoru: Tętno podstawowe + 0,75 X (tętno maksymalne — tętno podstawowe) W praktyce najczęściej wchodzą w rachubę wysiłki submaksymalne, powodujące pobieranie 50—-75°/o maksymalnego indywidualnego pochłaniania tlenu, trwające 30—60 min, powtarzane 3—5 razy w tygodniu. U starszych osób uzyskuje się nieraz wyraźny efekt, zalecając wysiłki mniej intensywne, np. półgodzinny spacer codziennie lub kilka razy w tygodniu. Dobrane wg powyższych zaleceń wysiłki poprawiając tolerancję węglowodanów na ogół nie powodują większego deficytu energetycznego i wyraźnej redukcji masy ciała. U osób otyłych, u których celem tego typu terapii jest także zmniejszenie nadmiaru masy ciała, zaleca się wysiłki bardziej intensywne, dłuższe i częstsze. Jednak nawet one rzadko dają pożądany skutek, o ile nie towarzyszy temu ograniczenie wartości energetycznej diety. Głównym problemem przy wykorzystaniu pracy mięśniowej dla poprawy tolerancji węglowodanów u chorych na cukrzycę jest niedopuszczenie do wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi. Na to powikłanie najbardziej narażeni są chorzy leczeni insuliną, szczególnie dzieci. W tym celu zaleca się: 1) spożycie niewielkiego posiłku przed zamierzonym wysiłkiem (około 15 g węglowodanów), 2) unikanie wysiłku w okresie maksymalnego działania insuliny, 3) wstrzykiwanie tego hormonu w miejscach odległych od ćwiczących mięśni, (brzuch, okolica międzyłopatkowa), 4) unikanie alkoholu i leków, które u tych pacjentów mogą pogłębić hipoglikemię (np. leków blokujących receptory adreergiczne p. W razie potrzeby należy zmniejszyć dawkę insuliny, co zresztą jest także celem tego typu terapii. Chorzy uprawiający programowo ćwiczenia fizyczne powinni zawsze mieć przy sobie zaświadczenie stwierdzające, że chorują na cukrzycę (kartę cukrzycową, książeczkę chorego na cukrzycę) oraz niewielką ilość prostych węglowodanów (kilka kostek cukru). Ważnym wnioskiem praktycznym, który wynika z powyższych rozważań, jest także to, by u chorych, którzy wymagają wstrzykiwania insuliny, w miarę możliwości unikać ustalenia ostatecznej dobowej dawki tego hormonu w warunkach spoczynku (szpitalu), gdyż może się ona okazać za duża i spowodować występowanie stanów niedocukrzenia krwi w warunkach pracy i codziennego trybu życia. Poza nielicznymi przypadkami bardziej prawidłowo można ustalić dawkowanie insuliny i cały program terapeutyczny w ramach leczenia ambulatoryjnego (poradnia cukrzycowa) lub w zbliżonych do domowych warunkach leczenia sanatoryjnego.
About The Author
Related Posts
Ostatnie wpisy
- Skuteczny sposób na zwiększanie ciężaru w treningu siłowym – porady dla każdego entuzjasty fitness
- Najlepsze praktyki projektowania przyrządów do spawania
- Kryształki Samoprzylepne Pastelowe i Kubek Niekapek BAMBINO: Twoje Narzędzia Twórczości
- Rewolucyjna metoda na odzyskanie młodzieńczego wyglądu
- Pracownia diagnostyki obrazowej — to tam wykonasz USG, RTG, kolonoskopię i endoskopię
zakątek zdrowia
Archiwa
- czerwiec 2024
- maj 2024
- kwiecień 2024
- listopad 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Nauczanie rodzinyEdukacji w zakresie wyżej przedstawionych problemów wymagają także najbliżsi członkowie rodziny chorego, z którymi pozostaje on w stałym kontakcie (rodzice, współmałżonek, dzieci). …
- Przyczyny uzależnień. Skąd się biorą uzależnienia?Uzależnienie to jedna z najpoważniejszych chorób współczesnej cywilizacji. Problem dotyczy wszystkich grup społecznych i nie ogranicza się wyłącznie do alkoholizmu, narkomanii czy …
- Wyspiak wydzielający glukagonHormonalnie czynne guzy wychodzące z komórek A wysp trzustkowych dają charakterystyczny zespół objawów, na który składają się: i) zmiany skórne w postaci …
- Dynamika zmian stężenia insuliny we krwi u ludziW żywym organizmie komórki B podlegają zmiennym wpływom naturalnej regulacji metabolicznej, hormonalnej i nerwowej, co znajduje wyraz w ciągłych zmianach stężenia tego …
- Rokowanie i zapobieganie zaburzeń czynności ośrodkowego układu nerwowegoŚmiertelność w przebiegu cukrzycowej śpiączki ketonowej ocenia się na 5—15%, przeciętnie na około 10%, przypadków. Należy oczekiwać, że w miarę szerszego stosowania …
- PentozuriaMoże być nabyta lub dziedziczna. Niewielkie ilości pentoz (L-arabinoza, L-ksyluloza) pojawiają się w moczu po spożyciu dużej ilości owoców (pentosuria alimentaiis). W …
- Kompleksy immunologiczneObecność w surowicy przeciwciał wiążących insulinę stwarza możliwość tworzenia rozpuszczalnych i krążących z krwią kompleksów insulina-przeciwciało (AgAb). Istotnie w surowicy chorych na …
- Cykl glukoza — kwasy tłuszczowePod pojęciem tego cyklu rozumie się zależność pomiędzy utlenianiem kwasów tłuszczowych a zużytkowaniem glukozy w tkankach, przede wszystkim w mięśniach. W mięśniach …
- Zmiany wysp trzustkowych w cukrzycy typu 3Spośród dużej grupy odmian tego typu cukrzycy zmiany w wyspach trzustkowych występują w zapaleniach trzustki, w hemochromatozie oraz w nowotworach trzustki, zarówno …
- Substancje resztkoweJuż bardzo dawno zauważono, że jarzyny wyraźnie poprawiają tolerancję węglowodanów przez chorych na cukrzycę i fakt ten był nawet powodem poszukiwania w …
- Rokowanie i zapobieganie neuropatiiRokowanie jest dobre w ostrym zapaleniu nerwu, które cofa się po upływie kilku tygodni. W pozostałych postaciach neuropatii, zwłaszcza zaawansowanych, jest ono …
Najnowsze komentarze