Remisja

U około 30% dzieci w pierwszym okresie leczenia zapotrzebowanie na insulinę maleje w znacznym stopniu, dając obraz remisji. Ustępują wówczas objawy kliniczne cukrzycy, zaś badaniem laboratoryjnym stwierdza się normoglikemię i nieobecność cukru w moczu, nawet w razie spożywania większej niż dozwolona ilości cukru. U części dzieci (około 5%) można w tym okresie zupełnie odstawić insulinę, chociaż wielu autorów uważa, że nie należy tego czynić, lecz nadal kontynuować leczenie bardzo małymi jej dawkami (np. 1—2 j.m./d). Odstęp czasu pomiędzy rozpoczęciem leczenia a wystąpieniem remisji jest różnie długi (2—14, średnio 3 miesiące), podobnie niejednakowa jest jej długotrwałość (od 2 miesięcy do kilku lat, średnio około 15 miesięcy). Do czynników, które sprzyjają wczesnemu wystąpieniu remisji, należy otyłość, przedawkowanie insuliny, także płeć (jest częstsza u chłopców). Skracają ją natomiast przyspieszenie wzrostu, pokwitanie, zakażenia, a także niedostateczna kontrola cukrzycy. Przyczyną remisji jest przemijająca poprawa czynności wydzielniczej komórek B. Sam mechanizm tej poprawy nie jest wyjaśniony: przypuszcza się, że odzwierciedla on zmiany zachodzące w tych komórkach w toku procesu auto- immunizacji, doprowadzającego do całkowitego ich zniszczenia. Remisja jest zawsze zjawiskiem przemijającym, po którym następuje nawrót trwałej cukrzycy insulinozależnej.