Rokowanie i zapobieganie śpiączki hipermolalnej

Rokowanie w śpiączce hipermolalnej jest gorsze niż w ketonowej. Śmiertelność w tym zespole jest przez różnych autorów podawana w bardzo szerokich granicach od 15 do 100% przypadków; przyjmuje się, że średnio wynosi ona około 40% przypadków. Najczęstszą przyczyną zgonu jest nieodwracalne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego przez długotrwałe odwodnienie, być może także zakrzepy mózgowe, zapaść i niewydolność nerek, spowodowane hipowolemią i zmniejszeniem przepływu naczyniowego. Ważnym czynnikiem przyczyniającym się do tak dużej śmiertelności w śpiączce hipermolalnej jest zaawansowany wiek pacjentów, u których w większości występują jawne lub utajone zmiany naczyniowe, choroby nerek i in. W zapobieganiu śpiączce hipermolalnej poza postępowaniem przedstawionym na str. 377 istotne znaczenie ma niedopuszczenie do nadmiernego odwodnienia u ludzi starych chorujących na cukrzycę. Wymagają oni szczególnego pod tym względem nadzoru, na który składa się bardzo ostrożne stosowanie leków moczopędnych, regularne i dostateczne pojenie osób obłożnie chorych i zniedołężniałych, a w razie potrzeby (biegunka, wymioty) podanie odpowiedniej ilości płynu i elektrolitów drogą dożylną.