Wykonywanie zawodu

Badania sprawności zawodowej chorych na cukrzycę nie dają jednolitego- obrazu, przeważa jednak pogląd, że tę grupę pracowników cechuje większa absencja chorobowa, częstsze przechodzenie na rentę lub przedwczesną emeryturę oraz trudności w wykonywaniu obowiązków zawodowych. W jednym z dawniejszych prospektywnych badań stwierdzono, że po upływie 10 lat w badanej populacji pozostało 44% czynnych zawodowo chorych na cukrzycę wobec 60% czynnych zawodowo odpowiednio dobranych pracowników bez cukrzycy. W innym badaniu wykazano jednak, że absencja chorobowa była wśród chorych na cukrzycę mniejsza niż wśród dobranych pod względem wieku pracowników bez cukrzycy. W przeprowadzonych w Warszawie badaniach grupy chorych w wieku 42— 55 lat, wylosowanych z różnych poradni cukrzycowych, stwierdzono, że 1/2 z nich nie pracowała zawodowo, przy czym częściej bierne zawodowo były kobiety. Zwraca uwagę, że osoby z niskim poziomem wykształcenia (pracownicy fizyczni) były 5-krotnie częściej bierne zawodowo niż będące po studiach. Z kolei wśród chorych aktywnych zawodowo około 30% uskarżało się na trudności w wykonywaniu obowiązków zawodowych, zaś wśród tych, u których cukrzyca trwała dłużej niż 20 lat, odsetek ten wzrósł do 40%. Rodzaj zgłaszanych trudności był związany’z rodzajem pracy i pracownicy umysłowi najczęściej uskarżali się na kłopoty z realizacją obowiązków wymagających koncentracji, zaś pracownicy fizyczni na trudności z wykonaniem czynności wymagających znacznego wysiłku fizycznego. Przy wykonywaniu obowiązków zawodowych znaczenie ma nie tylko somatyczny przebieg cukrzycy, ale także odpowiednia motywacja pracy. Chorzy c silnej motywacji rzadko nie wywiązują się ze swoich obowiązków. Nasuwa się stąd wniosek, że aktywny stosunek chorego do trudności w pracy ma szczególnie duże znaczenie: zwiększając jego szansę na utrzymanie się w aktywności zawodowej, ułatwia mu pełną adaptację do warunków stworzonych przez chorobę.