Zmiany skórne w cukrzycach wtórnych

Do charakterystycznych i mających znaczenie diagnostyczne zmian w skórze dochodzi w hemochromatozie, wyspiaku wydzielającym glukagon (glucagonoma) i w rzadkich postaciach cukrzycy cechującej się insulinooponością typu receptorowego. W hemochromatozie brunatne zabarwienie skóry (diabete bronze), zależne od odkładania się hemosyderyny i większej ilości melaniny, dotyczy głównie twarzy, przedramion, grzbietów rąk, dołów pachowych i pachwinowych. Czasem brunatne przebarwienie stwierdza się na błonie śluzowej jamy ustnej, rzadziej na spojówkach. Dla wyspiaka wydzielającego glukagon obraz rozpadowego rumienia pełza- kowatego (erythema necrolyticum migrans) jest tak typowy, że większość przypadków tego rzadkiego zespołu rozpoznają dermatolodzy. Zmiany skórne występują w różnych okolicach ciała, jednak najczęściej w dole brzucha, na kroczu, pośladkach, udach, czasem także na głowie. Początkowo mają postać rumienia, w obrębie którego szybko powstają pęcherze, które po pęknięciu pokrywają się strupami. W częściach środkowych następuje wygojenie z wytworzeniem przebarwień, zaś na obwodzie tworzą się łukowate linie uformowane przez liczne drobne strupy. Przeciętnie cała ewolucja pojedynczego rzutu trwa 7—14 dni. Po usunięciu guza zmiany skórne cofają się całkowicie. Kojarzące się z rzadką postacią cukrzycy, występującej u kobiet i cechującej się bardzo dużym zapotrzebowaniem na insulinę, łagodne rogowacenie ciemne (acanthosis nigricans) jest różnie nasilonym brodawkowaniem skóry, co powoduje zmianę jej zabarwienia na kolor karmelowy do ciemnobrunatnego. Zmiany występują symetrycznie i umiejscawiają się w, fałdach stawowych, dołach pachowych i pachwinowych, a także w skórze narządów płciowych zewnętrznych. Czasem może występować ponadto rogowacenie dłoni i podeszew.