Wskazania do stosowania pochodnych sulfonylomocznika w leczeniu cukrzycy

Pochodne sulfonylomocznika znajdują zastosowanie jedynie w leczeniu cukrzycy typu 2, a także niektórych postaci cukrzycy typu 3, w których zachowane jest wytwarzanie endogennej insuliny. Na podstawie dotychczasowego doświadczenia ustalono następujące kryteria kliniczne, ułatwiające kwalifikowanie chorych do leczenia tymi związkami: Dobowe zapotrzebowanie na insulinę. Jest to kryterium szczególnie ważne i pozostaje ono w związku z mechanizmem działania przeciwcukrzycowego pochodnych sulfonylomocznika. Najlepiej rokują na skuteczne leczenie tymi związkami ci chorzy, których dobowe zapotrzebowanie na insulinę nie przekracza 20—30 j.m. W razie zapotrzebowania na insulinę przekraczającego 40 j.m. dziennie leczenie tymi związkami zwykle zawodzi. Należy jednak wspomnieć, że w pojedynczych przypadkach insulinooporności pochodne sulfonylomocznika były skuteczne także wówczas, gdy dobowe zapotrzebowanie na ten hormon było bardzo duże. U chorych tych rzeczywisty deficyt endogennej insuliny był prawdopodobnie niewielki i podanie pochodnych sulfonylomocznika przez pobudzenie komórek B wystarczająco go wyrównywało. Masa ciała. Chorzy otyli lepiej oddziaływają na doustne leczenie pochodnymi sulfonylomocznika aniżeli chorzy szczupli, mimo zbliżonego zapotrzebowania na insulinę i mimo że jedni i drudzy reprezentują ten sam (2) typ cukrzycy. Wiek wystąpienia (ujawnienia się) cukrzycy. Leczenie pochodnymi sulfonylomocznika jest najczęściej skuteczne u osób, u których choroba ta ujawniła się po 40 r.ż. W tym bowiem wieku najczęściej występuje cukrzyca insulino- niezależna (typ 2). Czas trwania cukrzycy i leczenia insuliną. W miarę upływu czasu trwania choroby, a zwłaszcza leczenia jej insuliną (z różnych wskazań), szansa na pomyślne wyniki skutecznego leczenia pochodnymi sulfonylomocznika maleje. Wiąże się to z wielkością zapotrzebowania na insulinę, które w miarę trwania choroby zwiększa się. U pacjentów leczonych tym hormonem w dawce dobowej do 40 j.m. przez okres 5 lat istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo skuteczności terapii pochodnymi sulfonylomocznika. Także u tych chorych, którzy nie byli leczeni insuliną, po dłuższym czasie doustne leczenie omawianymi związkami przestaje być skuteczne. Nie stwierdzono wpływu płci ani też wyraźnie dziedzicznego podłoża występowania cukrzycy na wyniki leczenia tej choroby pochodnymi sulfonylomocznika.