Opisana w 1961 roku przez Stottera i niezależnie przez Rossiera i wsp. śpiączka hipermolalna (hyperosmolar nonketotic diabetic coma) została tak nazwana w związku z tym, że zaburzenia molalności płynu zewnątrzkomórkowego stanowią najważniejsze ogniwo w patogenezie tego zespołu, i Stanowi ona około 10—15% wszystkich śpiączek hiperglikemicznych, jest zatem znacznie rzadsza niż śpiączka ketonowa, jednak ze względu na gorsze rokowanie jest — w krajach rozwiniętych — częstszą przyczyną zgonu. Śpiączka hipermolalna występuje głównie u ludzi starszych, chorujących na cukrzycę typu 2, chociaż sporadycznie opisano ją także u osób młodszych, a także u dzieci z cukrzycą insulinozależną. Zwykle cukrzyca była uprzednio nie wyrównują odruchowo strat płynu; może także dotyczyć niedostatecznie jej ujawnienie się przez dłuższy czas występowała nasilona diureza i cukromocz. Zapadalności na ten typ śpiączki sprzyja nieadekwatne (niedostateczne) w stosunku do utraty spożycie płynów. Zjawisko to występuje dość często u ludzi starych, którzy z powodu upośledzenia czynności ośrodka pragnienia nie wyrównują odruchowo strat płynu; może także dotyczyć niedostatecznie pielęgnowanych (pojonych) obłożnie chorych, np. w przebiegu zawału mięśnia sercowego czy udaru mózgu. Spośród innych czynników, które obok niedoboru insuliny mogą przyczyniać się do wystąpienia hipermolalnej śpiączki cukrzycowej, należy wymienić spożycie większej ilości alkoholu (diureza poalkoholowa), stosowanie niektórych leków (zwłaszcza moczopędnych) i niektórych metod leczniczych (hipermolalne żywienie pozajelitowe, hemodializa), niektóre przewlekłe choroby, jak niewydolność nerek, stany poudarowe, choroby psychiczne. Ważne miejsce wśród przyczyn omawianej śpiączki zajmują zakażenia.

Powiązane posty:
  1. Kwasy tłuszczowe i związki ketonowe Kwasy tłuszczowe zwiększają wydzielanie insuliny u niektórych gatunków. Efekt ten stwierdzono in vivo u psa, zaś in vitro u szczura. W badaniach przeprowadzonych...
  2. Aktywność insulinopodobna surowicy Stosując metodę biologiczną z użyciem tkanki tłuszczowej, stwierdzono w surowicy dużą frakcję aktywności insulinopodobnej, której nie hamują przeciwciała insulinowe (non suppressible insulin-like activity,...
  3. Wpływ insuliny na przemianę tłuszczów Wpływ insuliny na przemianę tłuszczów jest wynikiem zarówno oddziaływania tego hormonu na metabolizm glukozy, jak i bezpośredniej modyfikacji aktywności enzymów kontrolujących niektóre etapy...
  4. Zmiany anatomopatologiczne w cukrzycy Zmiany morfologiczne, które stwierdza się w cukrzycy, można podzielić na takie, które wiążą się z etiologią tej choroby, oraz na ujawniające się w...
  5. Próba dożylnego obciążenia glukozą Polega ona na szybkim dożylnym wstrzyknięciu (w ciągu 1—2 min) 50% roztworu glukozy, w dawce 0,33 g tego cukru na kg masy ciała...
  6. Pseudomeliturie Dodatni wynik badania moczu przy użyciu odczynnika Ny- landera lub Fehlinga (Benedicta) może występować w przypadku obecności niecukrowych substancji redukujących. Dotyczy to osób...