Zastosowana po raz pierwszy do oznaczania insuliny metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w badaniach innych hormonów peptydowych i substancji, które sprzężone z odpowiednim nośnikiem nabierają właściwości antygenu. Zasadą metody radioimmunologicznej jest współzawodniczenie pomiędzy endogennym oznaczanym hormonem i znaną ilością tego hormonu znakowanego mJ lub 125J w łączeniu się z określoną ilością przeciwciał. Metoda polega na stworzeniu odpowiednio czułego systemu: hormon znakowany związany z przeciwciałami i hormon znakowany wolny, a następnie na określeniu zmian ich stosunku wyjściowego pod wpływem hormonu, którego stężenie jest oznaczane w określonym środowisku (osocze, surowica, mocz itp.). Po oddzieleniu hormonu znakowanego związanego z przeciwciałem od hormonu znakowanego wolnego możliwe jest wyliczenie zmian radioaktywności obu tych składowych pod wpływem standardowej (znanej) ilości hormonu dodanego oraz hormonu obecnego w badanym środowisku i tym samym wyliczenie stężenia danego hormonu w tym środowisku. Dla osiągnięcia dokładności w metodzie radioimmunologicznej muszą być spełnione następujące warunki: duża aktywność właściwa hormonu (insuliny) znakowanego jodem radioaktywnym, wysoka specyficzność przeciwciał oraz dokładna metoda oddzielania hormonu związanego z przeciwciałami od hormonu wolnego. W tym celu stosuje się chromatoelektroforezę (najdawniej), adsorpcję na cząsteczkach o dużej sile adsorpcyjnej (np. amberlit CG 400, węgiel aktywny opłaszczony dekstranem), wiązanie chemiczne z obojętnym nośnikiem (tyflon, sefadeks), wytrącanie kompleksu hormon-przeciwciało za pomocą przeciwciał antyglobulinowych (metoda podwójnych przeciwciał) lub za pomocą alkoholu. Ostatnia z wymienionych metod pozwala określić insulinę immunoreaktywną u osób, które były leczone insuliną, a więc które wytworzyły własne przeciwciała wiążące ten hormon. Te endogenne przeciwciała, uniemożliwiające przeprowadzenie pomiaru ,,wolnej” insuliny, można także usunąć za pomocą glikolu polietylenowego (PEG). Radioimmunologiczna metoda oznaczania insuliny jest bardzo dokładna i w zasadzie swoista. Można za jej pomocą oznaczyć insulinemię (IRI) z dokładnością do 1 mj. w 1l. Pojedyncze łańcuchy A i B nie reagują z przeciwciałami wiążącymi insulinę. Insuliny immunoreaktywnej nie stwierdza się w surowicy (osoczu) osób po pankreatektomii, ani też w długotrwałej cukrzycy typu 1. U ludzi zdrowych jej stężenie zwiększa się po podaniu glukozy lub zastosowaniu innych bodźców zwiększających wydzielanie komórek B. Duże stężenie insuliny w surowicy stwierdza się także najczęściej w czynnych hormonalnie wyspiakach wychodzących z tych komórek (insulinoma). Omawiana metoda pozwoliła dokładnie prześledzić sekrecję insuliny zarówno in vitio, jak i in vivo i całe współczesne poznanie mechanizmów regulujących ten proces stało się możliwe dzięki wprowadzeniu do badań tej właśnie metody oznaczania hormonu.
O autorze
Podobne wpisy
Ostatnie wpisy
zakątek zdrowia
Archiwa
- wrzesień 2023
- maj 2023
- kwiecień 2023
- grudzień 2022
- listopad 2022
- sierpień 2022
- marzec 2022
- styczeń 2022
- wrzesień 2021
- sierpień 2021
- czerwiec 2021
- maj 2021
- kwiecień 2021
- grudzień 2020
- listopad 2020
- maj 2020
- kwiecień 2018
- marzec 2018
- luty 2018
- styczeń 2018
- grudzień 2017
- listopad 2017
- październik 2017
- wrzesień 2017
- sierpień 2017
- lipiec 2017
- czerwiec 2017
- maj 2017
- kwiecień 2017
- marzec 2017
- luty 2017
- styczeń 2017
Kategorie
Warto przeczytać
- Przemiana węglowodanów, tłuszczów i białek w hormonie wzrostuPrzemiana węglowodanów.Hormon wzrostu powoduje degranulację komórek B wysp trzustkowych, zaś w razie dłuższego stosowania — zwyrodnienie tych komórek. Równocześnie na początku zwiększa …
- Przeciwwskazania do leczenia cukrzycy pochodnymi biguaniduPrzeciwwskazania do stosowania pochodnych biguanidu w cukrzycy można podzielić na 2 grupy, z tym że determinujące je mechanizmy niekiedy się zazębiają. Pierwszą …
- Oznaczenie cukru w moczuTo proste badanie, wykonywane najdawniej w celu rozpoznania i kontroli leczenia cukrzycy, znajduje nadal najszersze zastosowanie w większości krajów, w tym także …
- Leczenie dietąPrzez stulecia dieta stanowiła jedyny środek leczenia cukrzycy, zaś na podstawie empirycznego doboru różnych sposobów żywienia chorych powstawały różne „szkoły”, przestrzegające jednak …
- Problemy socjalne chorych na cukrzycęMimo że cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, trwającą całe życie i stanowiącą niewątpliwie upośledzenie somatyczne, a nieraz i psychiczne, to jednak właściwe jej …
- PentozuriaMoże być nabyta lub dziedziczna. Niewielkie ilości pentoz (L-arabinoza, L-ksyluloza) pojawiają się w moczu po spożyciu dużej ilości owoców (pentosuria alimentaiis). W …
- Zaburzenia krzepnięcia krwi w cukrzycyDo rozwoju angiopatii cukrzycowej — przede wszystkim makroangiopatii — przyczynia się nadkrzepliwość krwi. Przyczyny jej w cukrzycy można podzielić na dwie grupy. …
- Regulacja nerwowaWyspy trzustkowe są unerwione przez włókna adrenergiczne, cho- linergiczne i peptydergiczne. Włókna te docierają albo wprost do komórek wysp, albo (w większości) …
- LipogenezaKwasy tłuszczowe mogą być syntetyzowane z dowolnego prekursora, który ulega przekształceniu do acetylo-CoA. U ssaków synteza ta przebiega dwiema drogami. Jedna z …
- Inne meliturieSpośród innych cukrów, których obecność w moczu wymaga różnicowania z cukrzycą, należy wymienić maltozę i mannoheptulozę. Maltoza — produkt trawienia skrobi — …
- Leczenie insulinąInsuliny wymagają wszystkie dzieci z przemijającą i trwałą cukrzycą okresu noworodkowego i niemowlęcego oraz wszystkie dzieci, u których w późniejszym okresie życia …
Najnowsze komentarze