Przeciwciała alergiczne

Są to ciepłochwiejne przeciwinsulinowe przeciwciała humoralne, należące do immunoglobulin E, powodujące w stężeniach ponadprogowych kliniczne objawy natychmiastowej alergii insulinowej. Usadowione na komórkach tucznych, po połączeniu się z antygenem (insuliną) powodują ich degranulację i uwolnienie biologiczne czynnych mediatorów (histamina, serotonina, bradykininy i in.). Natychmiastowa alergia insulinowa występuje najczęściej w postaci uczuleniowego odczynu skórnego, który pojawia się w krótkim czasie po wstrzyknięciu insuliny. Rzadziej występują ogólne objawy wstrząsu anafilaktycznego, a nawet opisano przypadki zgonu. Czasem może wystąpić małopłytkowość i skaza krwotoczna. Obecność reagin w surowicy można stwierdzić in vivo za pomocą testu Prausnitza-Kustnera, w którym w 24 h po wstrzyknięciu do skóry zdrowego człowieka badanej surowicy wstrzykuje się w to samo miejsce insulinę. Obecnie zawartość swoistych przeciwinsulinowych immunoglobulin E (IgEt) w surowicy oznacza się ilościowo metodą radioimmunologiczną, polegającą na wytrąceniu ich w kompleksie z insuliną, a następnie na związaniu osadu z określoną ilością znakowanej jodem radioaktywnym globuliny przeciw ludzkiej immunoglobulinie E. U chorych na cukrzycę typu 1 leczonych insuliną bez objawów uczulenia zawartość tak oznaczonych IgE, wynosi około 0,2 j./ml, natomiast w alergii insulinowej wartości te są znacznie większe, w granicach od 1,0 do 20,0 j./ml. Nie stwierdzono jednakże związku pomiędzy poziomem swoistych przeciwinsulinowych IgE, a wielkością miana wszystkich immunoglobulin E (IgE) w surowicy, ani też pomiędzy poziomem IgE, a nasileniem klinicznych objawów alergii insulinowej. Niemniej jednak ustąpieniu alergii insulinowej po zmianie rodzaju stosowanej dotąd insuliny na mniej immunogenną (np. wysoko oczyszczoną) lub po skutecznym odczuleniu towarzyszy zmniejszenie zawartości IgE, w surowicy. Reaginy mogą znikać z krwi po pewnym okresie także bez widocznej przyczyny i wówczas następuje samoistna remisja lub ustąpienie alergii insulinowej. Przeciwciała te nie powodują wzrostu zapotrzebowania na insulinę, ale w około V, przypadków natychmiastowej alergii insulinowej występuje różnego stopnia insulinooporność, zależna od dużego miana w surowicy immunoglobulin G wiążących insulinę.