Nadczynność gruczołu tarczowego

Częstość cukrzycy w tej chorobie oblicza się na 2—3%. Była ona przeciętnie 2 razy wyższa od chorobowości wskutek cukrzycy w ogólnych populacjach, w których prowadzono tego typu badania. Znacznie większy jest natomiast odsetek nieprawidłowych wyników doustnego testu tolerancji glukozy (w niektórych badaniach do 60%), co jest jednak następstwem specyficznego wpływu hormonów tarczycy na wchłanianie i spichrzanie glukozy. Z dotychczasowych badań nie wynika, by te i inne wpływy metaboliczne tych hormonów mogły doprowadzić do wystąpienia trwałej cukrzycy w organizmach z pierwotnie sprawnym narządem wyspowym trzustki. Ponieważ w rodzinach chorych na nadczynność tarczycy i cukrzycę stwierdzono częstsze występowanie cukrzycy, więcej porodów dużych noworodków, porodów martwych płodów i poronień, wielu badaczy uważa, że nadczynność tarczycy przyspiesza jedynie ujawnienie się cukrzycy u osób do tej choroby genetycznie predysponowanych. W razie zatem współistnienia nadczynności tarczycy i cukrzycy ta ostatnia reprezentuje najczęściej typ 2; rzadziej w rachubę wchodzi kojarzenie się cukrzycy typu 1 z chorobą Graves-Basedowa na tle wspólnego uwarunkowania immunologicznego. Ze swej strony hormony tarczycy pogarszają przebieg cukrzycy idiopatycznej. W jednym z prospektywnych badań stwierdzono, że pojawienie się nadczynności gruczołu tarczowego pogarsza stan metaboliczny u około 50% chorych leczonych insuliną i u około 20% chorych leczonych doustnymi preparatami przeciwcukrzycowymi.