Spośród innych przewlekle stosowanych leków, które zmniejszają wydzielanie insuliny, należy wymienić ienytoinę i pochodne lenotiazyny. Opisano wyraźnie pogorszenie przebiegu cukrzycy, a nawet wystąpienie śpiączki bipermolalnej (osmotycznej), u chorych na cukrzycę typu 2 leczonych dużymi dawkami fenytoiny. Lek ten zmniejsza wydzielanie insuliny stymulowane glukozą (obie fazy) oraz tolbutamidem. Efekt ten jest prawdopodobnie rezultatem zmiany potencjału błony komórek B i utrudnienia w ten sposób napływu jonów wapniowych do cytozolu tych komórek. Mechanizm zmniejszenia wydzielania insuliny przez pochodne fenotiazyny jest nie wyjaśniony. Przypuszcza się, że leki te wzmagają analogiczny wpływ katecholamin bądź zwiększają ich wydzielanie.