Dermopatia cukrzycowa

Ten rodzaj zmian skórnych występuje w cukrzycy najczęściej. Spotyka się je u 60% mężczyzn i 30% kobiet w wieku powyżej 30 lat, przy czym połowa tych chorych ma także zmiany typu retinopatii, nefropatii i neuropatii cukrzycowej. Zmianą pierwotną są małe ciemnoczerwone plamki (wynaczynienia krwinek czerwonych) i grudki o średnicy do 1 cm, które utrzymują się dość długo i ustępują, pozostawiając małe, przebarwione (złogi hemosyderyny) blizenki zanikowe. Takie jasno- po ciemnobrunatne, okrągłe lub owalne ogniska, rozlane lub w skupieniach, stwierdza się najczęściej symetrycznie na piszczelowej powierzchni podudzi (zanikowe przebarwienia przedgoleniowe), czasem na grzbiecie stopy, rzadko na udach i przedramieniu, nigdy na klatce piersiowej i tułowiu . Zmiany tego typu mogą występować — chociaż znacznie rzadziej — poza cukrzycą. Nie sprawiają żadnych dolegliwości i nie wymagają leczenia. Pęcherzyca cukrzycowa (bullosis diabeticorum). Jest to rzadka dermatoza, w której dochodzi do samoistnego tworzenia się niezapalnych pęcherzy, przypominających oparzelinowe. Cechą charakterystyczną jest duże uszkodzenie naskórka: następuje rozpad komórek w jego części rozrodczej, co powoduje tworzenie się pęcherzy powyżej warstwy podstawnej, w samej tej warstwie i skórno-naskórkowej strefie łączącej. Zawartość ich jest klarowna, jasnożółta, co odróżnia je od pęcherzy krwotocznych, które mogą występować u chorych na cukrzycę ria końcach palców nóg w chorobie naczyniowej nóg. Pęcherze pojawiają się nagle, tez poprzedzającego urazu, po jednej lub obu stronach, najczęściej na podeszwie, brzegu stopy, rzadziej na jej grzbiecie, a nawet na kończynach dolnych. Nie są bolesne i zwykle po kilku tygodniach znikają bez śladu albo pozostawiają tylko małą bliznę. Opieka medyczna sprowadza się do zapobiegania zakażeniu tych pęcherzy. Tłuszczowate obumieranie skóry, t.o.s. (neciobiosis lipoidica diabeticoium). Objęte tą nazwą zmiany występują rzadko w cukrzycy — u około 0,3% chorych — jednak kojarzą się silnie z tą chorobą, bowiem u 75% osób z t.o.s. stwierdzono cukrzycę, zaś u pozostałych nieprawidłową tolerancję glukozy. T.o.s. występuje 3—4 razy częściej u kobiet aniżeli u mężczyzn. Badanie histologiczne skóry wykazuje zmiany nie tylko we włośniczkach, ale także w małych tętniczkach: pogrubienie ściany tych naczyń i. odkładanie się w niej kropli lipidów, proliferację śródbłonka, zwężenie światła i nacieki okołonaczyniowe. Charakterystyczna nekrobioza tkanki łącznej z pozakomórkowym odkładaniem się lipidów, przypominająca zarysami mapy geograficzne, umiejscawia się w dolnych warstwach skóry właściwej i może sięgać nawet do tkanki podskórnej. W 90% przypadków zmiany obserwuje się na podudziach, głównie po stronie wyprostnej, rzadziej na udach, pośladkach, łokciach, a nawet na owłosionej części głowy. Występują one w 2 postaciach: 1) jako liczne, często w skupieniach, grudkowate, płasko-wypukłe ogniska, czasem zlewające się razem, o nierównej powierzchni, pokrytej łuskami; 2) jako pojedyncze płytki o nieregularnych zarysach, często policykliczne, dochodzące do wielkości dłoni, z przeświecającymi przez nie rozszerzeniami naczyń. T.o.s. wyjątkowo tylko doprowadza do powstania owrzodzenia. Do niedawna uważano, że zmiany te nie poddają się żadnemu leczeniu, ostatnio doniesiono O ich ustępowaniu po zastosowaniu małych dawek salicylanów i dipirydamolu (Curantyl Germed), a miejscowo glikokortykosteroidów. Ziarniniak obrączkowaty (granuloma annulaie). Z cukrzycą typu 2, występującą u osób starszych, kojarzy się uogólniona postać ziarniniaka obrączkowatego. Badanie histologiczne zmian skórnych wykazuje taki sam obraz nekrobiozy, jaki występuje w t.o.s., z tym że jest ona usadowiona w wyższych warstwach skóry. Wykwity skórne mają postać drobnych grudek i guzków, różowych, gładkich, lśniących, twardych, rozsianych na kończynach i twarzy; w przeciwieństwie do pojedynczego ziarniniaka obrączkowatego guzki nie ulegają przekształceniu w twory obrączkowate. Zmiany te nie sprawiają dolegliwości i ustępują samorzutnie.