W tej grupie chorób skórnych zasadniczą nieprawidłowością są zmiany naczyń włosowatych skóry, typowe dla mikroangiopatii cukrzycowej. Są one poniekąd szczególną postacią choroby małych naczyń w cukrzycy. We włośniczkach skóry stwierdza się pogrubienie błony podstawnej, odkładanie substancji p.a.S.-dodatniej w tej błonie, niekiedy także w przylegającej tkance łącznej, a równocześnie proliferację śródbłonka doprowadzającą do zwężenia światła. Te zmiany, a w szczególności pogrubienie błony podstawnej można wykazać badaniem biopsyjnym skóry jeszcze przed wystąpieniem zmian w skórze widocznych gołym okiem. Wykazują one te same uwarunkowania rozwoju co zmiany we włośniczkach siatkówki i kłębuszków nerkowych. Zmiany we włośniczkach powierzchownych utrudniają przejście substancji odżywczych do naskórka, zaś zmiany w naczyniach włosowatych biegnących w głębszych warstwach skóry doprowadzają do tworzenia się nacieków okołonaczyniowych składających się z limfocytów, histiocytów, komórek tucznych i fibroblastów oraz do nekrobiozy, którą cechuje homogenizacja, zmiana barwliwości, zatarcie struktury i zwyrodnienie włókien kolagenu. O ile uszkodzenie tkanki łącznej nie przekroczy określonej granicy, występuje zanik naskórka wyrażający się delikatnym pofałdowaniem, łagodnym łuszczeniem i przebarwieniem. Dopiero znaczna nekrobioza skóry właściwej może spowodować zniszczenie naskórka i powstanie owrzodzenia.