Rokowanie i zapobieganie neuropatii

Rokowanie jest dobre w ostrym zapaleniu nerwu, które cofa się po upływie kilku tygodni. W pozostałych postaciach neuropatii, zwłaszcza zaawansowanych, jest ono niepomyślne. W przewlekłej neuropatii symetrycznej jest ono nieco lepsze w zaburzeniach motorycznych niż czuciowych, które na ogół nie wykazują tendencji do cofania się lub wyraźnej remisji. Podobnie sprawa wygląda w neuropatii wegetatywnej. Owrzodzenia neurogenne stopy, aczkolwiek poddają się lepiej leczeniu niż zgorzel naczyniopochodna, w razie niedostatecznie wczesnego i aktywnego leczenia doprowadzają do rozległych zakażeń wymagających amputacji stopy lub kończyny. Zmiany w zakresie układu krążenia pogarszają wydolność serca i przyczyniają się do „nadwyżki” zgonów z powodu chorób serca w cukrzycy. Atonia pęcherza łączy się niemal zawsze z zakażeniem dróg moczowych, które nakładając się na współistniejącą najczęściej nefropatię cukrzycową przyspiesza wystąpienie niewydolności nerek. Zapobieganie neuropatii jest o tyle trudne, że patogeneza tego powikłania ciągle nie jest w pełni wyjaśniona. Można jednak przyjąć, że znaczna część objawów jest następstwem zaburzeń metabolicznych w neuronach obwodowych, zależnych z kolei od niedoboru insuliny i związanej z nim nieprawidłowej przemiany węglowodanów. Dlatego główne znaczenie profilaktyczne ma prawidłowe leczenie cukrzycy. W rozwiniętej już neuropatii dużą wagę należy przywiązywać do zapobiegania zakażeniom, których występowaniu powikłania neurologiczne cukrzycy wyraźnie sprzyjają. Duża liczba chorych na cukrzycę ma zmiany skórne, które są tak charakterystyczne, że naprowadzają na rozpoznanie choroby podstawowej. Patogeneza tych zmian jest zróżnicowana i jeżeli się ją przyjmie za podstawę klasyfikacji, można wyróżnić następujące grupy chorób i zespołów skórnych: 1) choroby skóry spowodowane mikroangiopatią, 2) choroby skóry zależne od makroangiopatii i neuropatii, 3) zakażenia skóry, 4) dermatozy złogowe, 5) zmiany skóry w cukrzycach wtórnych, 6) inne.