Oddział szpitalny

Jest ciągle jeszcze sprawą otwartą, czy w przedstawionej strukturze organizacyjnej należy tworzyć odrębne oddziały diabetologiczne w szpitalach szczebla uniwersyteckiego lub analogicznego, czy też osoby z cukrzycą należy przyjmować na typowe oddziały i do klinik; w tym ostatnim przypadku chorzy ci powinni być konsultowani przez specjalistę diabetologa. Ponieważ zadaniem szpitala jest hospitalizacja wybranych przypadków cukrzycy w celu ustalenia dokładnego rozpoznania i programu leczenia, połączonego najczęściej z edukacją zdrowotną, oddział specjalistyczny dzięki doświadczeniu zatrudnionego w nim personelu (lekarzy diabetologów oraz odpowiednio przeszkolonych pielęgniarek, dietetyczek i pracowników socjalnych) lepiej spełnia te zadania niż zwykły oddział czy klinika chorób wewnętrznych, chorób dziecięcych, położnictwa i in. Wskazania do hospitalizacji na tych oddziałach stanowią: 1. początkowy okres cukrzycy insulinozależnej (w tym wszystkie przypadki cukrzycy dziecięcej); 2. cukrzyca chwiejna; 3. cukrzyca wtórna lub skojarzona z innymi chorobami (typ 3); 4. chorzy z insulinoopornością, alergią insulinową, nadwrażliwością lub nietolerancją doustnych leków przeciwcukrzycowych; 5. zaawansowane przewlekle powikłania cukrzycy (nefropatia, retinopatia proliferacyjna, zgorzel stopy i in.); 6. ciąża w cukrzycy; 7. inne przemijające choroby wpływające niekorzystnie na metabolizm węglowodanów lub utrudniające leczenie cukrzycy (np. połączone z wymiotami); 8. przygotowanie chorego na cukrzycę do dużego zabiegu operacyjnego. Oddziały diabetologiczne i oddziały (kliniki) wyspecjalizowane w tej problematyce są najczęściej placówkami badawczymi, a także wykonują badania (ekspertyzy) dla potrzeb administracji służby zdrowia (ocena preparatów insuliny, nowych doustnych leków przeciwcukrzycowych, dietetycznych środków żywności, sztucznych środków słodzących i in.). Hospitalizacji wymagają zawsze chorzy z kwasicą ketonową i mleczanową, przypadki śpiączki cukrzycowej i ciężkich stanów niedocukrzenia krwi, jednak pacjentów tych należy jak najszybciej kierować do najbliższego szpitala (p. str. 368). Należy także stwierdzić, że leczenie szpitalne z powodu cukrzycy powinno następować tylko w razie rzeczywistej konieczności. Kierowanie chorego do szpitala jedynie z powodu umiarkowanego niewyrównania metabolicznego jest niecelowe i najczęściej mało skuteczne. Leczenie w szpitalu łączy się z leżeniem w łóżku i nie może w związku z tym uwzględniać wpływu wysiłku. Trudno jest więc często ustalić taki program terapeutyczny, który chory mógłby następnie kontynuować w warunkach życia codziennego’. Często po zakończeniu hospitalizacji niezbędna staje się modyfikacja tego programu w ramach leczenia ambulatoryjnego.