Jest to prosty sposób zbliżenia do naturalnego rytmu wydzielania tego hormonu. W praktyce ta metoda leczenia sprowadza się do wstrzykiwania insuliny krótko działającej: krystalicznej lub maxirapid przed każdym posiłkiem w ciągu dnia, zaś wieczorem insuliny semilente lub mieszaniny insuliny krótko i długo działającej — niezależnie od dobowego zapotrzebowania na insulinę. Najczęściej w rachubę wchodzą 3 wstrzyknięcia insuliny dziennie, przy czym w rozkładzie dobowej jej dawki na’ poszczególne porcje należy kierować się wytycznymi podanymi wyżej. W stosowaniu powyższego systemu wstrzykiwania insuliny pomocne są strzykawki półautomatyczne (np. przypominające wyglądem wieczne pióro) z wymienialnym zbiornikiem na ten hormon, które chory nosi stale ze sobą w kieszeni. Mają one na jednym końcu igłę, której jałowość jest chroniona specjalną osłoną, zaś na drugim końcu metalową główkę, której naciśnięcie lub obrót powodują wstrzyknięcie żądanej ilości insuliny z dokładnością do 1—2 j.m. Zamiast igły do strzykawki może być podłączony cienki cewnik, który wprowadza się na dłuższy okres (zwykle na kilka dni) do tkanki podskórnej. Wówczas pacjent może wstrzykiwać sobie wielokrotnie w ciągu dnia odpowiednią ilość hormonu, unikając nowych ukłuć.

Powiązane posty:
  1. Proinsulina i peptyd C Pierwszym produktem translacji mRNA w rybosomach jest pojedynczy polipeptyd, liczący u człowieka 110 aminokwasów, o masie cząsteczkowej około 11 500, który nazwano preproinsuliną....
  2. Diazoksyd Związek ten należy do grupy tiazydów, jednak nie działa moczo- i solopędnie, natomiast silnie hamuje wydzielanie insuliny. Badania w mikroskopie elektronowym uwidoczniły, że...
  3. Immunologiczna insulinooporność przedreceptorowa Z klinicznego punktu widzenia istotne znaczenie ma pytanie, jak dalece przeciwciała wiążące insulinę mogą przesądzać o zapotrzebowaniu na ten hormon u chorych na...
  4. Polipeptyd trzustkowy we krwi Stężenie polipeptydu trzustkowego w osoczu, oznaczane .metodą radioimmunologiczną, wykazuje dużą zależność od wieku: między 2 a 7 dekadą życia średnie jego wartości, na...
  5. Zmiany anatomopatologiczne w nerwach obwodowych w cukrzycy W cukrzycy nie ma swoistych zmian morfologicznych w neuronach ośrodkowego układu nerwowego. Wysunięta przed laty koncepcja encefalopatii cukrzycowej, której podłożem miały być specyficzne...
  6. Cukrzyca insulinoniezależna (typu 2) Jest to najczęstsza postać cukrzycy, występująca u osób ze swoistym genotypem „cukrzycorodnym” pod wpływem różnych czynników środowiskowych. Pojawia się w późniejszym okresie życia,...