Niekonwencjonalne sposoby podawania insuliny

Podskórne wstrzyknięcia dużej dawki insuliny jeden lub kilka razy dziennie — także preparatów o działaniu przedłużonym — jest niefizjologiczne zarówno ze względu na drogę wprowadzenia hormonu do organizmu, jak i ze względu na dużą ilość jednorazowo podawanego hormonu, co znajduje odzwierciedlenie w wysokim poziomie jego stężenia we krwi bezpośrednio po wstrzyknięciu. Zdaniem niektórych autorów okresowy hiperinsulinizm, będący następstwem podskórnego wstrzykiwania terapeutycznych dawek insuliny( może mieć istotne znaczenie w rozwoju powikłań naczyniowych w cukrzycy. Podejmowane Obecnie wysiłki, zmierzające do naśladowania naturalnych rytmów wydzielania insuliny, obejmują przewlekłe podawanie insuliny w postaci ciągłego wlewu oraz — w postaci uproszczonej — wielokrotne w ciągu dnia wstrzykiwanie małych dawek insuliny krótko działającej. Ciągły wlew insuliny. Istniejące obecnie systemy wlewu insuliny dzieli się na 2 rodzaje. Pierwszy, zwany systemem „zamkniętej pętli”, a potocznie nazywany „sztuczną trzustką”, polega na automatycznym (komputerowym) sprzężeniu ilości podawanego przez pompę hormonu z wartościami glikemii rejestrowanymi równocześnie przez swoisty czujnik glukozowy. Jedynym dotychczas w praktyce stosowanym urządzeniem tego typu jest Biostator firmy Miles. Jest to urządzenie nieprzenośne i chory „przywiązany” do niego musi pozostawać w łóżku. Biostator okazał się bardzo pomocny w salach intensywnego nadzoru metabolicznego w leczeniu śpiączek cukrzycowych. Ponadto stosowano go u chorych na cukrzycę podczas porodu. Jest on też szeroko wykorzystywany w pracach badawczych. Drugi system, zwany systemem „otwartej pętli”, polega w istocie na ciągłym wlewie insuliny, najczęściej podskórnym, ale także dożylnym, domięśniowym, a nawet dootrzewnowym, przez uprzednio zaprogramowaną pompę strzykawkową. Szybkość wlewu, czyli program pompy, ustala się na podstawie uprzednio wykonanych oznaczeń glikemii. Wprowadzenie „suchych testów”, umożliwiających szybkie oznaczenie stężenia glukozy we krwi, w dużym stopniu pomniejsza tę niedogodność. Dalszy rozwój tego typu urządzeń idzie w kierunku miniaturyzacji pompy, źródła energii i ułatwienia programowania. Wytwarzane obecnie aparaty do wlewu insuliny typu „otwartej pętli” mają masę 200—300 g i są tak niewielkie, że mogą być noszone przez chorych, umocowane np. na brzuchu, udzie lub ramieniu. Dotychczas urządzenia te stosowano przez okres od kilkunastu miesięcy do 2—3 lat u małych grup chorych. Zapewniają one lepszą kontrolę cukrzycy, jednak z ich użyciem związane są pewne niedogodności (w czasie snu, kąpieli), a nawet niebezpieczeństwa będące wynikiem zarówno usterek technicznych, jak i ryzyka hipoglikemii. Dlatego ostatecznej oceny przydatności tego typu urządzeń w przewlekłym leczeniu cukrzycy będzie można dokonać dopiero po dostatecznie długim czasie obserwacji.