Obejmuje ona swoim nadzorem określoną sieć poradni terenowych. Do jej zadań należy: 1. Udzielanie konsultacji chorym kierowanym przez terenowe poradnie cukrzycowe w razie trudności w ich leczeniu. W szczególnych przepadkach centralna poradnia cukrzycowa może okresowo prowadzić tych i innych pacjentów, a dopiero po uzyskaniu wyrównania cukrzycy przekazać ich do dalszego leczenia poradniom terenowym lub lekarzom podstawowej opieki zdrowotnej. 2. Leczenie niektórych przewlekłych powikłań cukrzycy, wymagających specjalnej aparatury i doświadczenia, jak powikłań ocznych (fotokoagulacja), powikłań nerkowych (hemodializa), choroby naczyniowej nóg łącznie ze zgorzelą i in. 3. Nadzór nad działalnością zapobiegawczą poradni terenowych, a w szczególności organizowanie badań epidemiologicznych i kierowanie nimi. 4. Szkolenie w zakresie diabetologii lekarzy i średniego personelu medycznego poradni terenowych i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. 5. Nadzór nad poziomem opieki zdrowotnej nad chorymi na cukrzycę w całym podległym regionie. Centralna poradnia cukrzycowa działa najczęściej w ścisłym powiązaniu z oddziałem specjalistycznego szpitala uniwersyteckiego lub szpitala analogicznego szczebla, a jej zaplecze stanowią laboratorium i specjalistyczne pracownie diagnostyczne oraz jednostki lecznicze tego szpitala. Łączność pomiędzy centralną poradnią cukrzycową a oddziałem szpitalnym realizuje się najlepiej przez powierzenie kierownictwa obu placówek temu samemu specjaliście diabetologowi lub lekarzowi o dużym doświadczeniu klinicznym z zakresu diabetologii. Powinien on mieć do pomocy asystentów, którzy również będą zatrudnieni i na oddziale szpitalnym, i w poradni. Poza tym w centralnej poradni cukrzycowej muszą być dostępni (najlepiej zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin) specjaliści: okulista, neurolog, pediatra, dermatolog, chirurg, położnik.

Powiązane posty:
  1. Cykl glukoza — kwasy tłuszczowe Pod pojęciem tego cyklu rozumie się zależność pomiędzy utlenianiem kwasów tłuszczowych a zużytkowaniem glukozy w tkankach, przede wszystkim w mięśniach. W mięśniach szkieletowych...
  2. Insulina Proces wydzielania insuliny przez komórki B podlega prawdopodobnie kontroli przez własny produkt tych komórek na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Przemawiają za tym obserwacje poczynione...
  3. Peptyd C we krwi Wydzielany w ilościach ekwimolarnych z insuliną peptyd C przechodzi prawie w całości przez wątrobę do obszaru pozawątrobowego i ulega rozkładowi głównie w nerkach....
  4. Mechanizm działania glukagonu Mechanizm działania glukagonu sprowadza się do jego interakcji ze swoistymi receptorami błon różnych komórek (hepatocyty, komórki B i D wysp trzustkowych, adypocyty, komórki...
  5. Teoria hormonalna Zakłada ona, że przyczyną rozwoju mikroangiopatii cukrzycowej jest nadmierne wytwarzanie hormonów przysadkowych, głównie hormonu wzrostu. U chorych na cukrzycę, zwłaszcza typu 1, stwierdza...
  6. Oznaczanie związków ketonowych w moczu i we krwi W moczu mogą pojawiać się wszystkie 3 rodzaje związków ketonowych, z reguły w następującej kolejności: aceton-kwas acetooctowy, kwas B-hydroksymasłowy, jednak w praktyce laboratoryjnej...