Neuropatia układu autonomicznego

Uszkodzenie nerwów układu autonomicznego w cukrzycy daje liczne i zróżnicowane objawy, co jest wynikiem rozległej funkcji regulacyjnej tego układu w organizmie. Zmiany dotyczą zarówno obwodowych neuronów dośrodkowych, jak i odśrodkowych układu współczulnego i przywspółczulnego, przy czym w tym ostatnim występują w pierwszej kolejności i o większym nasileniu. Dotąd brak jest miarodajnych badań przekrojowych i prospektywnych, na podstawie których można by ustalić częstość i uwarunkowania występowania tej grupy powikłań cukrzycy. Z obserwacji klinicznych wynika, że ważnym czynnikiem determinującym ich pojawienie się jest czas trwania choroby. W cukrzycy długo trwającej objawy uszkodzenia autonomicznego układu nerwowego stwierdza się u większości pacjentów. Z tego względu spotyka się je proporcjonalnie częściej w cukrzycy typu 1 niż cukrzycy typu 2. Włókna pozazwojowe autonomicznego układu nerwowego nie mają osłonki mielinowej, są jednak otoczone osłonką Schwanna, której komórki odgrywają prawdopodobnie ważną rolę w czynności tych nerwów. Obraz kliniczny neuropatii wegetatywnej obejmuje różne zespoły objawów, odzwierciedlające dysfunkcję poszczególnych narządów i układów. Bardzo dużą grupę stanowią dolegliwości i objawy będące wynikiem uszkodzenia nerwów zaopatrujących narządy trzewne i te zespoły określa się wspólną nazwą wisceropatii cukrzycowej (visceropathia diabetica).