Zatrzymanie wody

U niektórych chorych, u których w okresie poprzedzającym leczenie doszło do znacznego odwodnienia, po zastosowaniu insuliny — zwłaszcza dużych dawek — i szybkim wyrównaniu zaburzeń metabolicznych obserwuje się zatrzymywanie wody. Zjawisko to jest wynikiem stymulowania przez ten hormon reabsorpcji jonów sodowych w części grubej ramienia wstępującego pętli nefronu (Henlego) oraz w cewce krętej dalszej. Ponadto w badaniach doświadczalnych stwierdzono, że hipernatremiczne działanie insuliny jest silniejsze w warunkach zmniejszenia ogólnoustrojowej puli sodu. W obrazie klinicznym to powikłanie insulinoterapii przejawia się występowaniem obrzęków tkanki podskórnej i dalekowzroczności (presbyopia), będącej wynikiem nawodnienia i pęcznienia soczewki. Te zaburzenia ustępują zwykle samoistnie po kilku dniach. W razie bardziej nasilonego zatrzymywania wody i związanych z tym dolegliwości i objawów należy podać lek moczopędny.