Skóra jest siedliskiem zakażeń bakteryjnych i grzybiczych, które u chorych na cukrzycę mogą występować częściej i mają na ogół bardziej gwałtowny lub przewlekły charakter. Sprzyja im niewyrównanie cukrzycy: jeżeli ta choroba jest prawidłowo kontrolowana, ryzyko infekcji skóry nie jest większe niż poza cukrzycą. Ponieważ jednak u wielu chorych wyrównanie zaburzeń metabolicznych nie jest dostateczne i stężenie glukozy we krwi i w płynie zewnątrzkomórkowym jest większe niż u ludzi zdrowych, w ogólnej populacji chorych na cukrzycę częściej niż u innych ludzi spotykamy się z zakażeniami skóry. Przypuszcza się, że czynnikiem bezpośrednio usposabiającym do zakażenia, pizyspieszającym i nasilającym jego postęp, jest wzrost zawartości glukozy w skórze oraz zaburzenie jej ukrwienia spowodowane zmianami w naczyniach. Doniesiono także o zwiększeniu proporcjonalnego udziału cholesterolu w lipidach skóry, o nasileniu lipolizy w skórze, wyrażającym się większą ilością wolnych kwasów tłuszczowych kosztem triglicerydów, oraz o zwiększeniu ilości wolnych aminokwasów w warstwie rogowej naskórka. Nie wiadomo jednak, czy i w jakim stopniu zmiany te odgrywają rolę w podatności skóry chorych na cukrzycę na zakażenia bakteryjne i grzybicze. Zakażenia skóry mogą występować w różnych postaciach klinicznych: jako czyraki pojedyncze i gromadne, rozległe zapalenie skóry i tkanki podskórnej (ropowica) oraz jako zakażenia grzybicze w okolicy sromu, pachwin, bardzo często między palcami nóg, a także jako grzybica paznokci. Częsta w cukrzycy otyłość sprzyja występowaniu grzybicy skóry i wyprzeniom w obrębie fałdów skórnych, np. pod sutkami, w okolicy podbrzusza. Obejmują one nieraz duże przestrzenie o ciemnoczerwonym zabarwieniu i sączącej powierzchni z licznymi grudkami i krostami na obrzeżu. Rozpoznanie zakaźno-zapalnych zmian w skórze chorych na cukrzycę opiera się na takich samych zasadach, jak u ludzi bez cukrzycy. W leczeniu należy położyć bardzo duży nacisk na wyrównanie zaburzeń metabolicznych, co w ciężkich zakażeniach ropnych, np. w ropowicy skóry lub gromadnych czyrakach, może nastręczać duże trudności. Poza tym stosuje się ogólnie i miejscowo odpowiednio dobrane leki przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze.

Powiązane posty:
  1. Mechanizm cybernetyczny Mechanizm wpływu stężenia glukozy w płynie zewnątrzkomórkowym na wytwarzanie i wydzielanie insuliny jest prawdopodobnie podwójny. Pierwszy z nich można nazwać mechanizmem cybernetycznym, działającym...
  2. Metoda przeponowa Jej podstawą jest zjawisko pobudzania przez insulinę pobierania glukozy z otoczenia i syntezy glikogenu przez izolowaną przeponę szczura. Za wskaźniki przemiany glukozy przyjmuje...
  3. Cykliczne nukleotydy Insulina zmniejsza stężenie cAMP w komórkach, głównie przez aktywację fosfodiesterazy, i powoduje przejściowy wzrost stężenia cGMP. Wpływ hormonu na cAMP występuje jednak wyraźnie...
  4. Glikokortykosteroidy Już w dawnych pracach wykazano, że hormony kory nadnerczy powodują hiperglikemię, zwiększenie się zawartości glikogenu w wątrobie oraz ujemny bilans azotowy. Mimo jednak...
  5. Oznaczenie glukozy we krwi Obecnie oznacza się glukozę we krwi (osoczu) 6 metodami dającymi porównywalne wyniki. Są to: 2 metody enzymatyczne (w jednej stosuje się oksydazę glukozy,...
  6. Galaktozuria Próg nerkowy dla galaktozy wynosi 0,5—1,0 mmol/1 (10— 20 mg%) i przekroczenie tej wartości z następczą galaktozurią zdarza się rzadko u dzieci po...