Stany niedocukrzenia krwi u chorych przyjmujących pochodne biguanidu występują bardzo rzadko i to zwykle wówczas, gdy leki te są stosowane razem z insuliną lub pochodnymi sulfonylomocznika. Nawet w przypadkach przyjęcia bardzo dużej dawki w celu samobójczym nie zawsze stwierdzano zmniejszenie glikemii. Należy pamiętać o aktywacji fibrynolizy pod wpływem fenforminy i o potęgowaniu przez nią działania doustnych antykoagulantów. W początkowym okresie leczenia tym preparatem obserwowano przyspieszenie czynności serca i wzrost ciśnienia tętniczego krwi, jednak nie jest ustalone, czy leczenie pochodnymi biguanidu stanowi rzeczywisty czynnik zagrożenia nadciśnieniem. Spośród powikłań leczenia cukrzycy pochodnymi biguanidu największe znaczenie ma kwasica mleczanowa i wobec wysoce niekorzystnego rokowania w jej przebiegu wysunięto zastrzeżenie co do celowości dalszego stosowania tych związków. Dotyczy to głównie fenforminy i w niektórych krajach została ona wycofana, a na jej miejsce wprowadzono metforminę, która obecnie jest najczęściej stosowanym lekiem omawianej grupy. Jest sprawą otwartą, ozy ta decyzja jest uzasadniona. Kwasica mleczanowa jest z reguły następstwem niewłaściwego stosowania pochodnych biguanidu i to stwierdzenie odnosi się do wszystkich tych związków. W szczególności należy przestrzec przed stosowaniem metforminy w sytuacjach, w których przeciwwskazane jest podanie fenforminy. Jak wynika z zestawienia piśmiennictwa do 1982 r., spośród 42 przypadków kwasicy mleczanowej u chorych przyjmujących metforminę zgon wystąpił u 18, czyli u 43%. Z kolei fenformina jest pochodną biguanidu, działającą najsilniej i dającą najbardziej widoczne efekty terapeutyczne (zmniejszenie glikemii, stężenia triglicerydów i cholesterolu w surowicy). Dlatego W Polsce jest ona nadal stosowana, z tym że zaleca się nieprzekraczanie dawki maksymalnej 100 mg/d.

Powiązane posty:
  1. Mechanizm cybernetyczny Mechanizm wpływu stężenia glukozy w płynie zewnątrzkomórkowym na wytwarzanie i wydzielanie insuliny jest prawdopodobnie podwójny. Pierwszy z nich można nazwać mechanizmem cybernetycznym, działającym...
  2. Metoda przeponowa Jej podstawą jest zjawisko pobudzania przez insulinę pobierania glukozy z otoczenia i syntezy glikogenu przez izolowaną przeponę szczura. Za wskaźniki przemiany glukozy przyjmuje...
  3. Cykliczne nukleotydy Insulina zmniejsza stężenie cAMP w komórkach, głównie przez aktywację fosfodiesterazy, i powoduje przejściowy wzrost stężenia cGMP. Wpływ hormonu na cAMP występuje jednak wyraźnie...
  4. Glikokortykosteroidy Już w dawnych pracach wykazano, że hormony kory nadnerczy powodują hiperglikemię, zwiększenie się zawartości glikogenu w wątrobie oraz ujemny bilans azotowy. Mimo jednak...
  5. Oznaczenie glukozy we krwi Obecnie oznacza się glukozę we krwi (osoczu) 6 metodami dającymi porównywalne wyniki. Są to: 2 metody enzymatyczne (w jednej stosuje się oksydazę glukozy,...
  6. Galaktozuria Próg nerkowy dla galaktozy wynosi 0,5—1,0 mmol/1 (10— 20 mg%) i przekroczenie tej wartości z następczą galaktozurią zdarza się rzadko u dzieci po...