Rozwój dziecka chorego na cukrzycę

Poprawne leczenie cukrzycy zapewnia prawidłowy rozwój fizyczny i umysłowy dziecka chorego na cukrzycę. W razie jednak wczesnego wystąpienia choroby wzrost tych dzieci jest trochę niższy w porównaniu z ich rówieśnikami i nieco opóźnione jest kostnienie. Dojrzewanie płciowe dzieci chorych na cukrzycę jest na ogół prawidłowe i zwykle następuje w tym samym co u zdrowych okresie życia; może nawet być nieco przyspieszone, jednak w przypadkach długotrwałej cukrzycy bywa opóźnione. U dziewcząt stwierdza się częściej zaburzenia miesiączkowania niż u ich zdrowych rówieśniczek. Wyraźne zaburzenia rozwoju występują natomiast w razie niewłaściwego leczenia cukrzycy i niedostatecznego wyrównania metabolicznego tej choroby. Jeszcze przed odkryciem insuliny Nobecourt wyróżnił postać cukrzycy dziecięcej, charakteryzującej się niskim wzrostem, słabą budową, dużym brzuchem i dużą, gładką wątrobą. W 1930 roku Mauriac opisał zespół noszący nazwę od jego imienia, będący klasycznym przykładem zaburzenia rozwoju dziecka z cukrzycą wskutek niedostatecznego wyrównania tej choroby. Składają się nań następujące objawy: karłowatość, lalkowata twarz, otyłość typu cushingoidalnogo, wyraźne opóźnienie dojrzewania płciowego i bardzo znaczne powiększenie wątroby. W późniejszych badaniach tego zespołu stwierdzono hiperli-pidemię (hipercholesterolemię i hipertriglicerydemię) oraz zwiększone wydzielanie z moczem 11-hydroksykortykosteroidów (11-OHCS). Ponieważ zespół Mauriaca obserwuje się nie u wszystkich dzieci, u których cukrzyca była przez długi czas niewyrównana, należy sądzić, że jego wystąpienie zależy od swoistej predyspozycji. Obecnie spotyka się go wyjątkowo i to tylko w rodzinach zupełnie nie współpracujących z personelem medycznym w opiece nad dzieckiem chorym na cukrzycę.